Κάποτε ένας αγρότης
πουλούσε κουταβάκια…
Έφτιαξε λοιπόν μια πινακίδα κι όπως έβαζε το τελευταίο καρφί, αισθάνθηκε κάποιον να τον τραβά από το μανίκι.
Γύρισε κι είδε… ένα μικρό αγόρι.
"Κύριε, θέλω να αγοράσω ένα κουταβάκι" είπε το αγόρι.
Ο αγρότης το κοίταξε σκεφτικός και απάντησε. "Ξέρεις όμως, αυτά τα κουταβάκια είναι από πολύ σπουδαίους γονείς και στοιχίζουν πολλά χρήματα".
Το αγόρι χαμήλωσε το κεφάλι του και έβγαλε από τη τσέπη του μερικά κέρματα, τα έδειξε στον αγρότη και είπε "Ορίστε, έχω χρήματα! Μπορώ να δω τα κουταβάκια;"
Ο αγρότης σφύριξε και στη στιγμή πετάχτηκε από το σκυλόσπιτο η μαμά σκύλα κι από πίσω της τρέχοντας πέντε γούνινες μπαλίτσες.
Το αγόρι τα κοιτούσε με μάτια γεμάτα ευτυχία!
Ξαφνικά, είδε μια ακόμα γούνινη μπαλίτσα να έρχεται προς το μέρος τους, ακολουθώντας όμως με μεγάλη δυσκολία τα άλλα κουτάβια.
Σερνόταν και αγωνιζόταν να τα φτάσει.
"Αυτό θέλω", είπε αμέσως το αγόρι.
"Mα τι να το κάνεις αυτό;" είπε ο αγρότης.
"Δεν θα μπορέσει ποτέ του να τρέξει και να παίξει, όπως τα άλλα κουτάβια".
Το αγόρι έσκυψε τότε και σήκωσε το μπατζάκι του παντελονιού του, αποκαλύπτοντας δύο ατσάλινες λάμες να συγκρατούν το αδύναμο πόδι του και να καταλήγουν σε ένα ειδικό παπούτσι…
"Βλέπετε κύριε" είπε το αγόρι, "ούτε κι εγώ μπορώ να τρέξω και το σκυλάκι αυτό θα χρειαστεί στη ζωή του κάποιον που να το καταλαβαίνει".
Ο αγρότης δακρυσμένος έσκυψε, πήρε το κουτάβι και το απόθεσε στην αγκαλιά του αγοριού.
"Πόσο κάνει κύριε;" ρώτησε ο μικρός.
"Τίποτα δεν κάνει αγόρι μου", είπε ο αγρότης.
"Κύριε, θέλω να αγοράσω ένα κουταβάκι" είπε το αγόρι.
Ο αγρότης το κοίταξε σκεφτικός και απάντησε. "Ξέρεις όμως, αυτά τα κουταβάκια είναι από πολύ σπουδαίους γονείς και στοιχίζουν πολλά χρήματα".
Το αγόρι χαμήλωσε το κεφάλι του και έβγαλε από τη τσέπη του μερικά κέρματα, τα έδειξε στον αγρότη και είπε "Ορίστε, έχω χρήματα! Μπορώ να δω τα κουταβάκια;"
Ο αγρότης σφύριξε και στη στιγμή πετάχτηκε από το σκυλόσπιτο η μαμά σκύλα κι από πίσω της τρέχοντας πέντε γούνινες μπαλίτσες.
Το αγόρι τα κοιτούσε με μάτια γεμάτα ευτυχία!
Ξαφνικά, είδε μια ακόμα γούνινη μπαλίτσα να έρχεται προς το μέρος τους, ακολουθώντας όμως με μεγάλη δυσκολία τα άλλα κουτάβια.
Σερνόταν και αγωνιζόταν να τα φτάσει.
"Αυτό θέλω", είπε αμέσως το αγόρι.
"Mα τι να το κάνεις αυτό;" είπε ο αγρότης.
"Δεν θα μπορέσει ποτέ του να τρέξει και να παίξει, όπως τα άλλα κουτάβια".
Το αγόρι έσκυψε τότε και σήκωσε το μπατζάκι του παντελονιού του, αποκαλύπτοντας δύο ατσάλινες λάμες να συγκρατούν το αδύναμο πόδι του και να καταλήγουν σε ένα ειδικό παπούτσι…
"Βλέπετε κύριε" είπε το αγόρι, "ούτε κι εγώ μπορώ να τρέξω και το σκυλάκι αυτό θα χρειαστεί στη ζωή του κάποιον που να το καταλαβαίνει".
Ο αγρότης δακρυσμένος έσκυψε, πήρε το κουτάβι και το απόθεσε στην αγκαλιά του αγοριού.
"Πόσο κάνει κύριε;" ρώτησε ο μικρός.
"Τίποτα δεν κάνει αγόρι μου", είπε ο αγρότης.
* briefingnews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου