Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

"Η άλλη λογική."






ἄλλη λογική.

π. Νικόλαος Χατζηνικολάου


Π
ρέπει ν βρομε τς διόδους μας, τ περάσματά μας· ν νακαλύψουμε τν «λλη λογική». Κα ατ δν εναι δύσκολο. δια νόργανη φύση, τ πι λεπτ μυστικά της τ περιφρουρε μ μεταφυσικ λογική. μύνεται πέναντι στ σκληρότητα τς νομοτέλειας κα τν ασθήσεων, μ μηχανισμος πο ποκαλύπτουν νόμους κα ρχς νατρεπτικς τς φυσικς λογικς.

τσι στν μικρόκοσμο, ατιοκρατία γίνεται προσδιοριστία κα βεβαιότητα (ρχ το Heisenberg), ν στν μακρόκοσμο πολυτότητα τς παντοδυναμίας τν μεγάλων μεγεθν μφανίζεται ς σχετικότητα. Κατ ντίστροφη ναλογία, λογικ το Θεο τν φαινομενικ προσδιοριστία Του, τν μεταλλάσσει σ βεβαιότητα κα τν σχετικότητα τς εκόνος Του, τν μεταμορφώνει σ πολυτότητα το προσώπου Του.

Θες δν εναι φηρημένη δέα πο πρέπει ν πιστέψεις, οτε προσωποποίηση το καλο πο πρέπει ν θαυμάσεις, οτε μι πόμακρη ντότητα πο πρέπει ν νακαλύψεις. Θες εναι πρόσωπο, πο πρέπει κάθε νας μας ν συναντήσει. Εναι «τερος» ς πρς τν εκόνα, πο μως μφανίζεται στος «τεροποιημένους» ς πρς τν λογικ κα τν φύση. λογικ το εαγγελίου διαποτίζεται π τν λογικ το σταυρο. « λόγος το σταυρο ουδαίοις μν σκάνδαλόν στι, λλησι δ μωρία, ατος δ τος κλητος, ουδαίοις τε κα λλησι, Θεο δύναμις κα Θεο σοφία».

Στν ρθόδοξη Χριστιανικ παράδοση σταυρωμένος εναι « βασιλες τς δόξης». λογικ το κατοντάρχου κα το ληστο ποτελον τ θεμέλιο τς λογικς το Θεο. Ατο δν πίστεψαν σ διδάσκαλο, οτε σ θαυματουργὸ, οτε κα σ ναστημένο νθρωπο· ατο πίστεψαν σ σταυρωμένο Θεό. Ατο δν ταν ο «μ δόντες κα πιστεύσαντες» πο μακάρισε τ στόμα το ναστάντος Χριστο. Ατο ταν ο δόντες τ ντίθετα κα μ πιστεύσαντες σ ατά. Εναι ο πιστεύσαντες στ «λλα» πο εδαν κα αωνίως μακαρίζονται.

λλ κα ποιά συμβατότητα το «ς ν θέλ τν ψυχν ατο σσαι, πολέσει ατήν· ς δ᾿ ν πολέσ τν ψυχν ατο νεκεν μο, οτος σώσει ατήν» το «ε τις θέλει πρτος εναι, σται πάντων σχατος κα πάντων διάκονος» μ τν κοιν νθρώπινη λογική; Ποιός πο θέλει νναι πρτος, συμβιβάζεται μ τν τελευταία θέση; Ποιός πο θέλει ν κερδίσει τν ζωή του, κ τν προτέρων κα συνειδητὰ, συναινε μ τν πώλειά της;

Ποιός
δρυτς μις νέας θρησκείας, σο ληθιν κα μορφη κι ν ατ ταν, θ ξεκινοσε τ προσκλητήριό του προτρέποντας τος κπροσώπους του ν στηρίζονται περισσότερο στν φωτισμ το Θεο κα λιγότερο στς κανότητες τν προετοιμασία τους; «ταν δ προσφέρωσιν μς π τς συναγωγς κα τς ρχς κα ξουσίας, μ μεριμντε πς τί πολογήσησθε τί επητε»· τ γρ γιον Πνεμα διδάξει μς ν ατ τ ρᾳ, δε επεν».

λλ κα μακαρισμς τν πτωχν κα τν κλαιόντων, «Μακάριοι ο πτωχο... μακάριοι ο κλαίοντες νν...» τ «στις σ ραπίσει π τν δεξιν σιαγόνα, στρέψον ατ κα τν λλην», ν δν ποτελον νοησία, τί λλο μπορε ν εναι παρ βασικο ξονες μις λογικς πο μεταφέρει π τν φιλία μ τ πάθη κα τν ποταγ στν θάνατο, στν συνάντηση το Θεο;

Π
ς κκλησία πο συνεχς διδάσκει τν κοινωνία τν πιστν, ταυτόχρονα προβάλλει τν ρημία τν μοναχν; Πς ταν διδασκαλία της εναι τι τ σμα ποτελε «να το ν μν γίου Πνεύματος», κατανοε τν λογικ τν βιαστν τς φύσεως κα τς σάρκας, δέχεται τν ζω τν σκητν; Πς τ κήρυγμα το μέτρου κα τς μεσότητός της, συνδυάζεται μ τν θαυμασμ τν κροτήτων της;

πέρλογος λογικ δν χει σχέση μ διεκδικήσεις, μ συγκρίσεις, μ περοχικς ντιλήψεις. ξισώνει τος χθρος μ τος φίλους, τν θάνατο μ τν ζωή, τν χρόνο μ τν αωνιότητα.

Μεταμορφώνει τ
δ κα τώρα, σ π δ κα παντο κα γι πάντα, τν νθρώπινη δυναμία σ δύναμη, τν φυσικ φόβο σ πνευματικ παρρησία, τ γχος σ πίστη κα λπίδα, τς «βαρεες» ντολς το εαγγελίου σ «χρηστ ζυγό», τν σκλαβι τς σάρκας σ κατ Θεν λευθερία.

Δίνει στ
νθρώπινα, θεϊκ ρωμα. Κάνει τν νθρωπο θεό· «μες θεο στ κα υο ψίστου πάντες».


*  Από το βιβλίο «Συνάντηση το
Θεο μέσα π πέρλογα Ρίσκα»



 






Share

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου