Συνεδρία Υπομονής

[ - 03]

Παίρνουμε τη συνηθισμένη, άνετη θέση μας. Δεν βιαζόμαστε. Απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή από τις συναντήσεις αυτές, γιατί είναι ήρεμες, φιλικές και μας κάνουν να αισθανόμαστε πως ξεφεύγουμε από κάθε είδους πίεση.

Οι λέξεις που επικοινωνούμε συμβατικά, συχνά δεν εκφράζουν αυτό που θέλουμε και ακόμα πιο συχνά, δεν μας ενδιαφέρει να εκφράζουν κάτι. Είναι ήχοι-προπέτασμα για να κρυβόμαστε πίσω του και το ανοίγουμε μόνο τόσο, όσο να δίνουμε την εικόνα που κάθε φορά μας εξυπηρετεί.

Αυτό που μας απασχολεί ουσιαστικά είναι ο εαυτός μας, η εικόνα που προβάλλουμε, οι ανάγκες και τα προβλήματα μας. Έτσι δεν ζούμε, κρατιόμαστε μακριά από τη ζωή, η ζωή είναι γύρω μας μια κατάσταση άγνωστη, αδιευκρίνιστη και κάποιες φορές απειλητική.

Μιλήσαμε για υπομονή. Μια λέξη-ξεκίνημα για να αντιμετωπίσουμε το άγχος. Όταν όμως εγώ νοιώθω να πνίγομαι, τι σημαίνει για μένα η «υπομονή»; Με ενοχλεί αυτή η λέξη, δεν με ανακουφίζει, δεν μου προσφέρει τίποτα. Έχω άδικο;

Ναι, έχω άδικο. Γιατί αν εμπιστεύομαι τον συνομιλητή μου και διατηρώ ακόμα τη δυνατότητα να μετατοπίσω το ενδιαφέρον μου από τον εαυτό μου στο νόημα μιας λέξης, σε κάτι έξω από μένα, θα μπορούσα να αντιληφθώ πως υπομονή σημαίνει να ενεργώ ήρεμα, με ελπίδα και σχέδιο. Γιατί η βία (η βιασύνη) σημαίνει προχειρότητα και γιατί η ελπίδα είναι απαραίτητο στοιχείο επιτυχίας του στόχου μας.

Έτσι για λίγες μέρες, θα ζούσα με την ευχάριστη προσδοκία της επόμενης συνεδρίας, πιστεύοντας πως η ζωή μπορεί να έχει εξελίξεις, που χρειάζονται κάποιον χρόνο για να τις αφομοιώσουμε και να εκτιμήσουμε την επίδραση τους.

Η απογοήτευση και η απαισιοδοξία που κρύβουν πίσω τους οι επιπόλαιες ενέργειες, θα έδιναν τότε, μέρα με τη μέρα, τη θέση τους σε μια προοπτική αλλαγής κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να το βιώσουμε, να το ενισχύουμε και να το αναπτύξουμε, για να μειωθεί αντίστοιχα το σωρευμένο παθητικό του άγχους.

Η προσδοκία, μας δίνει την ευκαιρία να ξεκαθαρίσουμε τι περιμένουμε, τι είναι αυτό που θέλουμε και γιατί είναι σημαντικό για μας. Συνηθίζοντας να εμπλουτίζουμε τις έννοιες με όλο τους το νόημα, απομακρύνουμε ευκολότερα το μυαλό μας από τα πιεστικά προβλήματα μας και από απόσταση, όλα ελέγχονται καλύτερα.

Η υπομονή λοιπόν, είναι το πρώτο βήμα. Η κατά μέτωπο σύγκρουση με το άγχος, με τη φοβία, με το οποιοδήποτε κακό, τα εδραιώνει στην αντίληψη μας σε μια βάση σταθερής αντιπαράθεσης και μας οξύνει το πρόβλημα. Η δική μας αντιμετώπιση θα πρέπει να είναι βελούδινη. Απαλή, ήρεμη. Όχι από φόβο στο πρόβλημα μας, αλλά από σεβασμό στον εαυτό μας.

Γιατί το αφεντικό στο πώς, πότε και τι νοιώθουμε, πρέπει και μπορούμε να είμαστε, εμείς οι ίδιοι. Αλλά δεν μπορούμε να υποτάξουμε δυναμικά τα συναισθήματα μας. Η πίεση, η δράση, φέρνει αντίδραση. Και όχι μόνο στη φυσική. Ο εαυτός μας αντιδρά σε κάθε μορφή περιορισμού της ελευθερίας του.

Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να εξουδετερώσει κάποιος το κακό, είτε αυτό είναι μια συνήθεια, ένας λογισμός που επανέρχεται ή ένα νευρωσικό σύμπτωμα. Να αυξήσει μέσα του το καλό. Να μην αφήνει περιθώρια τοπικά ή χρονικά στην καρδιά του, να μην ανοίγει διόδους προσπέλασης για το κακό.

Φυσικά, δεν είναι εύκολο. Κυρίως γιατί εμείς οι ίδιοι συνεργούμε, με την αδιαφορία μας, με τις επιθυμίες και τη φαντασία μας.

Τώρα όμως έχουμε το γεγονός, πως υποφέρουμε όλοι, λιγότερο ή περισσότερο. Το άγχος είναι η συνηθέστερη αιτία. Μαζί του ίσως έχουμε φοβίες, ενοχές, κατάθλιψη, απογοήτευση, ψυχαναγκασμούς, ανασφάλεια και ένα σωρό άλλα προβλήματα, που μας στερούν τη χαρά της καθαρής και απλής ζωής.

Εντάξει! Θα έχουμε υπομονή, ελπίδα, εμπιστοσύνη, προσδοκία και προοπτική. Όσο μπορούμε. Και ηρεμία. Τουλάχιστο όσο βρισκόμαστε μεταξύ μας, στο σκάφος. Στη συνέχεια;

Πρακτικά, δυο έννοιες θα μας απασχολήσουν στη συνέχεια. Η εξοικείωση είναι η μία. Η άλλη, η τακτοποίηση. Πόσο νόημα μπορούμε να προσδώσουμε σ’ αυτές τις λέξεις, μέχρι την επόμενη συνεδρία; Πόσο μπορούμε να προετοιμαστούμε, για το επόμενο βήμα μας; 

Ημερολόγιο πλοίου:

1. Διαβάζω και ακούω προσεκτικά. Η πληρότητα του νοήματος των λέξεων, δίνει

    στην επίπεδη (γραμμική) επικοινωνία, μια διάσταση χώρου, ζωντάνιας. 

2. Υπομονή σημαίνει αναμονή με ελπίδα, προσδοκία με πίστη.

3. Η σύγκρουση πάντα φέρνει αντίδραση.

4. Πώς μπορούν οι θεωρίες να μετατραπούν σε πράξεις;

5. Βλέπω γύρω μου κάποια όμορφα κι ενδιαφέροντα πράγματα.

6. Μπορεί η ελπίδα για εξοικείωση και η προοπτική για τακτοποίηση, μέσα κι έξω, να

    ενεργούν ήδη υποσυνείδητα;

Share