Συνεδρία των ρόλων

[ - 12]

Διαβάζουμε στο Ημερολόγιο πλοίου του τελευταίου μας ταξιδιού: 

"Δεν είμαστε ούτε καλύτεροι, ούτε και χειρότεροι από τους άλλους.

Ας προσπαθήσουμε, να είμαστε σωστοί."

Σωστοί, κατά την εκτίμηση ποιού;

Το αντικειμενικά ορθό στη συμπεριφορά μας, σημαίνει πως ενεργούμε πάντοτε κατά συνείδηση (με πνευματικά δηλαδή κριτήρια) και με αξιολόγηση στην προτεραιότητα και στη διάθεση του χρόνου, στα πλαίσια όλων των ρόλων που μας δόθηκαν ή που επιδιώξαμε εμείς οι ίδιοι να αναλάβουμε στη ζωή μας. Ο βασικός εκτιμητής επομένως, είναι η συνείδηση μας.

Από τη στιγμή που επενδύουμε την αγάπη μας σε αναγκαίες ενέργειες, η αγάπη γίνεται πράξη και όταν ο ατομιστής Αζά αντιληφθεί πως δεν του αφήνουμε περιθώρια για αντιρρήσεις, μαθαίνει να υποστηρίζει υπάκουα το έργο μας, όσο κοπιαστικό ή και οδυνηρό μπορεί να είναι γι’ αυτόν κάποιες φορές.

Οι πιθανοί ρόλοι μας απέναντι στους άλλους, είναι άφθονοι: μέσα στην οικογένεια, στη δουλειά, στις διαπροσωπικές σχέσεις, στην κοινωνία και η ικανοποιητική κάλυψη όλων, μας παρέχει αισθήματα επάρκειας και αυτοπεποίθησης.

Προηγείται ιεραρχικά πάντοτε η παροχή της αγάπης μας, με κάθε τρόπο εκδήλωσης, στα παιδιά, στους αδύναμους, στους γέροντες, στους εγγύτερους και σε όσους έχουν τις μεγαλύτερες ή περισσότερο επείγουσες ανάγκες για βοήθεια και  συμπαράσταση.

Η κατανομή του χρόνου επίσης, πρέπει να είναι ανάλογη, ώστε να μην αποκλείεται ποτέ από ένα κύκλο χρόνου, κανένας. Άλλες σχέσεις θα εντάσσονται σε ημερήσιο κύκλο, άλλες σε εβδομαδιαίο, το πολύ σε μηνιαίο.
Πέρα από κει, ίσως θα πρέπει να αναθεωρήσουμε τη στάση μας.
Μάλλον κάποιον παραμελούμε, κάτι μας κουράζει, μας ενοχλεί, κάπου υστερούμε.

Ο ρόλος μας κάποτε, μπορεί να μην απαιτεί τίποτα περισσότερο από την απλή παρουσία μας, από έναν μόνο καλό λόγο ή από ελάχιστη συμμετοχή. Όμως δεν θα πρέπει να κρίνουμε τη σημαντικότητα αυτού του ρόλου με ψυχρή αξιολόγηση και ανάλογη αδιαφορία, αλλά να επενδύουμε και τις απλούστερες ενέργειες μας με πολλή αγάπη.

Και επειδή πάντα υπάρχει παράλληλα κάποιος αποδέκτης της αγάπης μας, ας δούμε λίγο, πώς θα θέλαμε να ανταποκρίνονται οι άλλοι, στους ρόλους τους απέναντι μας.

Αν είμαι γονιός, τι θα περίμενα εγώ σαν παιδί από τους γονιούς μου;
Αν είμαι παιδί, τι θα χαιρόμουνα εγώ σαν γονιός από τα παιδιά μου;
Αν ίσως είμαι παππούς, αν είμαι εγγονός, αν είμαι σύζυγος, φίλος, αδελφός, προϊστάμενος, υπάλληλος, γείτονας, πελάτης ή πωλητής, επαίτης ή αστυνομικός, ασθενής ή ανάπηρος, πως θα ήθελα να μου συμπεριφέρονται, ώστε να αναπαύεται η ψυχή μου;    

Αρκετά ξεκάθαρο δεν είναι, το πώς θα πρέπει να ανταποκρινόμαστε και μεις στους διάφορους ρόλους της ζωής μας;

Παράλληλα βέβαια, έχουμε κάποιο ρόλο να φροντίσουμε και σε σχέση με τον εαυτό μας.
Ο εαυτός -για πολλούς άγνωστος, σκοτεινός και ανεξερεύνητος- εκτείνεται από τη θέση που παραχωρούμε στη συνείδηση μας στον Θεό, πηγή των ιδιοτήτων της προσωπικότητας μας, μέχρι τις απαιτήσεις που αποδεχόμαστε, του μικρού Αζά.

Μήπως θα βοηθούσε να "δούμε" για λίγο, σαν αποδέκτες της συμπεριφοράς μας, τη θέση του Θεού;
Τι θα "περίμενε" από τον άνθρωπο, που από την αγάπη Του γι’ αυτόν έφθασε στη θυσία;

Ας μην αναφερθούμε καλύτερα στις αναστολές του εγωκεντρισμού μας.
Και η απλή αναφορά, είναι ντροπή.

Ημερολόγιο πλοίου:

1. Τι είναι αυτό που θα μας δώσει ουσιαστική χαρά, την αίσθηση της ψυχικής ολοκλήρωσης και ταυτόχρονα της σωματικής ευεξίας;

2. Ας προσπαθήσουμε να είμαστε σωστοί στους ρόλους μας στη ζωή.

3. Σε όλους τους ρόλους μας.

4. Αν παραβλέπουμε κάποιο ρόλο, είμαστε σε όλους λάθος.

5. Κάθε ρόλος είναι ιδιαίτερος, όπως μοναδικές είναι και οι προσωπικές σχέσεις.

6. Ας ιεραρχήσουμε υπεύθυνα τους ρόλους μας.

7. Ας μην αναβάλλουμε. Αύριο ίσως είναι πολύ αργά.

8. Επιτρέπεται να δυσανασχετούμε, να βαριόμαστε, να "σκοτώνουμε" την ώρα μας;

9. Και η απλή αναφορά..., είναι ντροπή..   

Share