"Γίνε η λίμνη!"

Μια φορά κι έναν καιρό, δίπλα σε μια όμορφη λίμνη, ζούσε ένας σοφός γέροντας δάσκαλος. Είχε και έναν μαθητή, που συχνά παραπονιόταν για τη ζωή του και τα βάσανα που του τύχαιναν.

Ένα πρωινό λοιπόν, ζήτησε από τον μαθητή, να του φέρει ένα σακούλι αλάτι.

Όταν εκείνος γύρισε πίσω, ο δάσκαλος του είπε να ρίξει μια γερή δόση αλάτι σε ένα ποτήρι με νερό και να το πιει.

«Τι γεύση έχει;» τον ρώτησε στη συνέχεια ο δάσκαλος.

«Πικρή, δηλητήριο!» είπε ο μαθητής.

Τότε ο δάσκαλος είπε στο νεαρό, να πάρει μια γεμάτη χούφτα αλάτι και να το ρίξει στη λίμνη. Ο μαθητής και πάλι υπάκουσε.

Έπειτα ο δάσκαλος του είπε να σκύψει και να πιει και από το νερό της λίμνης, όσο θέλει.

Εκείνος, όπως ήταν διψασμένος από το αλατόνερο στο ποτήρι, ήπιε μπόλικο και με μεγάλη ευχαρίστηση.

«Αυτό τι γεύση είχε;» τον ξαναρώτησε ο δάσκαλος.

«Γεύση δροσιάς, γεύση φρεσκάδας» απάντησε ο μαθητής.

«Το αλάτι το ένοιωσες καθόλου;» ρώτησε ο δάσκαλος.

«Όχι, καθόλου!» απάντησε ο νέος.

Ο δάσκαλος, πέταξε ένα βότσαλο στη λίμνη, κοίταξε μακριά και είπε:

«Ο πόνος στη ζωή, είναι σαν το καθαρό αλάτι.

Όμως η πίκρα που δοκιμάζουμε, εξαρτάται κάθε φορά από το δοχείο που βάζουμε τον πόνο, απ’ την ψυχή μας.

Έτσι, το μόνο πράγμα που έχεις να κάνεις όταν υποφέρεις, είναι να διευρύνεις την αίσθηση της ζωής σου…

Πάψε να είσαι το ποτήρι. Γίνε η λίμνη!»

Όλοι έχουμε την τάση να πιστεύουμε, πως ο δικός μας πόνος πονάει πιο πολύ. Κι όταν πονάμε, συγκεντρωνόμαστε στον εαυτό μας, όλο και περισσότερο. Στενεύουμε την ψυχή μας. Ο εγωισμός μας μεγαλώνει, θεωρούμε τον πόνο μας αδικία και δεν έχουμε μάτια να δούμε τον πόνο των άλλων.

Βλέπουμε μόνο ένα ποτήρι γεμάτο πόνο, μπροστά στα μάτια μας. Κι όσο πιο κοντινή είναι η απόσταση απ’ όπου βιώνουμε αυτόν τον πόνο, τόσο πιο απέραντος μοιάζει.

Αν όμως βυθίσουμε και τον δικό μας πόνο, στην απύθμενη λίμνη του πανανθρώπινου πόνου και σκύψουμε πάνω στις πληγωμένες ψυχές των άλλων, τότε διαλύεται ο πόνος μας και αντί για πίκρα, γίνεται δροσιά!

*   mail GT

Share