Από το ελληνόγλωσσο βιβλίο του νεοπλατωνικού
φιλοσόφου Σερήνου Σαλουστίου (4ος
μ. Χ. αιώνας), «Περί Θεών και Κόσμου».
Επειδή από τους θεούς έχουμε τα
πάντα, είναι δίκαιο να δίνουμε τις απαρχές σ’ εκείνους που μας τα δίνουν.
Απαρχές των αποκτημάτων μας είναι
τα αναθήματα, των σωμάτων μας η κόμη και της ζωής μας οι θυσίες. Έπειτα, οι
προσευχές χωρίς θυσίες είναι μόνο λόγοι, μαζί με θυσίες είναι έμψυχοι λόγοι,
γιατί ο λόγος δυναμώνει την ζωή και η ζωή εμψυχώνει τον λόγο.
Προσέτι, ευδαιμονία κάθε
πράγματος είναι η οικεία τελειότητα και για κάθε πράγμα οικεία τελειότητα είναι
η συναφής με την αιτία του. Γι’ αυτό κι εμείς προσευχόμαστε: για να έλθουμε σε
συνάφεια με τους θεούς.
Επειδή λοιπόν, πρώτη ζωή είναι
εκείνη των θεών και μορφή ζωής είναι η ανθρώπινη ζωή, που επιθυμεί να έλθει σε
συνάφεια με την πρώτη, χρειάζεται κάτι ενδιάμεσο, γιατί τίποτε από όσα
βρίσκονται σε μεγάλη διάσταση δεν συνάπτεται χωρίς ενδιάμεσο.
Το ενδιάμεσο όμως, οφείλει να
είναι όμοιο προς τα συναπτόμενα, άρα το ενδιάμεσο της ζωής χρειάζεται να είναι
ζωή και γι’ αυτό οι άνθρωποι θυσιάζουν ζώα και όσοι τώρα είναι ευδαίμονες και
οι παλαιότεροι.
Δεν θυσιάζουν όμως, οποιοδήποτε
ζώο, αλλά σε κάθε θεό τα πρέποντα και με τη συνοδεία ολόκληρου του άλλου
θρησκευτικού τυπικού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ανταπόδοση των απαρχών, η συνάφεια της οικείας τελειότητας, η θυσία που απαιτείται σαν ενδιάμεσο, αν δεν ήταν καθαρή φιλοσοφική σκέψη με εμμονή στους μύθους του 12θεου, θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια βαθιά χριστιανική θεολογική θεώρηση. Τον 4ο μ. Χ. Αιώνα...
Θα μπορούσε να οδηγήσει, όπως κι εμείς σήμερα μπορούμε να εμβαθύνουμε λίγο στις πιο πάνω έννοιες, να προσεγγίσουμε με Ορθόδοξο πρίσμα κάποιες αλήθειες – στη μνήμη του.
Λέγεται πως είχε εισηγηθεί στον Ιουλιανό, ανεξιθρησκία και ανοχή απέναντι στους χριστιανούς.