Είδα τη «Φόνισσα», από την Εθνική Λυρική Σκηνή
Γράφει ο Νίκος Πρίντεζης
Το
μίνιμαλ είναι ενίοτε… γεμάτο. Γεμάτο συναίσθημα. Γεμάτο πόνο. Γεμάτο ελπίδα.
Γεμάτο απόγνωση. Γεμάτο από τις πανανθρώπινες αξίες, από τις σκέψεις που
κάνουμε όταν μόνοι, μακριά από το αγριεμένο πλήθος συγκεντρωνόμαστε στο εντός,
στο μέσα μας.
Το
μίνιμαλ μπορεί εντέλει να περικλείει το πολύ, το τεράστιο, το αρχετυπικό, την
απόλυτη ουσία.
Κάπως
έτσι η μίνιμαλ (ως προς τη μουσική γραφή, αλλά και τη σκηνοθετική απόδοση)
«Φόνισσα» που παρουσίασε η Εθνική Λυρική Σκηνή στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, ήταν
τελικά μια παράσταση απαράμιλλου πλούτου, ανέλπιστα πληθωρική, εντυπωσιακά (και
συγκινητικά) γεμάτη!
Με
το βασισμένο στο διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη έργο του, ο συνθέτης
Γιώργος Κουμεντάκης ανεβάζει την προσωπική και τόσο ιδιαίτερη τέχνη του πολύ
ψηλά. Επιμένοντας στη γραμμική λιτότητα των μελωδιών του, τις παντρεύει με
τρόπο ευφυή με τη λαϊκή παράδοση της πατρίδας μας, κάνοντας ουσιαστικά πρόταση
για μια νέα εθνική μουσική σχολή, η οποία ανοίγεται στον κόσμο ακουμπώντας
στέρεα σε αυτό που είμαστε στην πραγματικότητα.
Το
αποτέλεσμα δεν είναι σε καμία περίπτωση εύληπτο για τον αμύητο ακροατή, είναι
όμως ένα «ορατόριο» - μουσικό θέατρο που πηγαίνει μπροστά την εν Ελλάδι τέχνη
της σύνθεσης και που αξίζει μια παραπάνω προσπάθεια για να το κατανοήσεις, να
το κάνεις δικό σου, να βρεις τους κώδικες που θα σου επιτρέψουν να το
απολαύσεις και να παρασυρθείς από αυτό.
Σε
παρόμοια μινιμαλιστικά μονοπάτια κινήθηκε η καθαρή, κοφτερή, ειλικρινής
σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Ευκλείδη. Ο σκηνοθέτης κατάλαβε αυτό που ήθελε να πει
ο συνθέτης και ανέδειξε το δράμα, αποφεύγοντας μελοδραματισμούς και υπερβολές.
Βοήθησε βεβαίως και το εμπνευσμένο ποιητικό κείμενο του Γιάννη Σβώλου.
Στο
πόντιουμ της Ορχήστρας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, ο Βασίλης Χριστόπουλος
απέδειξε για άλλη μια φορά ότι είναι ένας ικανός μαέστρος, αλλά και η ορχήστρα
απέδειξε ότι με καλή καθοδήγηση μπορεί να κάνει θαύματα.
Στην
επιτυχία της παράστασης συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό τα σκηνικά του Πέτρου
Τουλούδη, τα κοστούμια του ίδιου και της Ιωάννας Τσάμη, καθώς και οι φωτισμοί
του Βινίτσιο Κέλι.
Κυρίως
όμως συνέβαλαν οι καταπληκτικοί σολίστες, με κορυφαία την Ειρήνη Τσιρακίδου, τη
Φραγκογιαννού της πρώτης διανομής, η οποία ξεπέρασε τον εαυτό της ζωντανεύοντας
με εσωτερική δύναμη έναν εξαιρετικά απαιτητικό και σκοτεινό ρόλο.
(Εξίσου
συγκλονιστική, αλλά με διαφορετικό τρόπο, επιστρατεύοντας τα δικά της… όπλα,
και η Φραγκογιαννού της δεύτερης διανομής, η πάντα σπουδαία Τζούλια Σουγλάκου,
την οποία ευτύχησα να παρακολουθήσω σε μία από τις πρόβες της).
Γύρω
από την τραγική ηρωίδα οι υπόλοιποι σολίστες της ΕΛΣ «κέντησαν» σε μικρότερους,
αλλά σημαντικούς ρόλους, με τη «διεθνή» σοπράνο Έλενα Κελεσίδη (σε ρόλο
μεσοφώνου) να ξεχωρίζει με τη σκηνική γοητεία της.
Συμπερασματικά,
«Η Φόνισσα» είναι μια μεγάλη στιγμή για την Εθνική Λυρική Σκηνή, αλλά και για
τη μουσική ιστορία της Ελλάδας!
[2φΑ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου