"Πέταξε όσο ψηλά μπορείς"

Λουδοβίκος των Ανωγείων – από "το Πορτραίτο μιας νεράιδας"

Τη διεκδικούσε η θάλασσα και η άμμος.

Μα κείνη ξάπλωσε σ’ ένα βράχο

ντυμένη τίποτα

Μια κουρασμένη νεράιδα

καταδικασμένη στην ομορφιά της

      Τα βήματα, όταν ακούς και τα γνωρίζεις,

      δεμένος μα ελεύθερος βαδίζεις

....

- Τόσος ουρανός φεγγάρι μου, πάλι τον ίδιο δρόμο πήρες;

- Τον ίδιο... γιατί ακόμα δεν τον έμαθα.

- Πού ακούμπησες τα λευκά σου φτερά κι έγιναν γκρίζα;

  ρώτησε μια πεταλούδα, τον γλάρο.

- Πέρασα από τη σκέψη ενός πικραμένου.

Ρωτά η ελευθερία την αγάπη:

- Τα φτερά που σου χάρισα, τι τα 'κανες κι έρχεσαι πάλι με τα πόδια;

- Τα έχω, αλλά όποτε τα φόρεσα, έχασα τον δρόμο...

- Κρίμα, γιατί στο ύψος που σου ταιριάζει,

  μόνο με τα δικά μου τα φτερά μπορείς να φτάσεις.

      Πέταξε όσο ψηλά μπορείς
      τα ύψη δε σκοτώνουν

      τα χαμηλοπετάγματα
      πονάνε και πληγώνουν...

allthelyrics

[2φΑ]

Share