"Το συναξάρι.. "

Στο κλίμα του Τάσου Λειβαδίτη

Δημήτρης Χ. Φαφούτης – Από την ανέκδοτη συλλογή "Τα άτακτα"

Τις αφύλαχτες ώρες της νύχτας κατέβαινε στο σκοτεινό υπόγειο του σπιτιού για τη συνάντηση. Ώρες πολλές άδειαζε από μνήμη τα σφραγισμένα μπουκάλια με το κρασί των προγόνων, που  άφησαν χρόνους και συγχωρέθηκαν απ’ τους θνητούς.

Από στόμα σε στόμα, σαν αδάκρυτο καημό, του είχαν ζητήσει να τα φυλάξει σα μαρτυρία του βίου τους.
Στη σιωπή του σκοταδιού αφουγκράζονταν τα χέρια που έσκαψαν το κοκκινόχωμα, το κλαδευτήρι που έδωσε τόπο στα νέα βλαστάρια, τα ροζιασμένα πόδια που έλιωσαν στα πατητήρια και τον τελευταίο αναστεναγμό του οινοπνεύματος, πριν το σκληρό εγκλεισμό στα μπουκάλια της μνήμης. 

Στάθης, Γιάννης, Χρήστος, Γιαννούλα και πάλι Στάθης, να γυρεύουν την αθανασία της γεύσης, στοιβαγμένοι σε μουχλιασμένες χρονολογίες.

Μέσα στο πούσι του πρωινού, με λυπημένη ματιά αναχωρούσε μεθυσμένος από βιογραφίες και κατορθώματα.
Μα γύρευε πάντα ένα τρόπο, να αρνείται για άλλους καιρούς την αναπόφευκτη εγγραφή του, στων βασανισμένων αμπελουργών το συναξάρι.

Μενδενίτσα, 16 Ιουλίου 2011

GT – [2fA]         

       

Share