"Μαρία Π. Κουτρουμπή"

Στον απόηχο μιας εκδρομής…

Από τον Σπύρο  Παυλίδη, αναγνώστη

Ψάχνοντας πρόσφατα μια γωνιά του γραφείου μου με ξεχασμένα βιβλία, το κουβάρι του χρόνου ξετυλίχθηκε απότομα μπροστά μου. Βρέθηκα ξαφνικά στην δεκαετία του ’60, να κρατώ εκστατικός την ποιητική συλλογή της ΜΑΡΙΑΣ Π. ΚΟΥΤΡΟΥΜΠΗ:  "Σπίθες  μες από τη στάχτη".

Συγκινημένος βαθύτατα τότε, από το ποίημα της συλλογής "ΑΓΑΠΗ ΝΑ ΜΟΥ ΔΩΣΕΙΣ", έψαξα, εντόπισα και συνάντησα την ποιήτρια.

Της είπα απερίφραστα ότι αυτό το τόσο συγκλονιστικό ποίημά της, αποτελεί για μένα τη μετάφραση  του "ΥΜΝΟΥ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ" στα νεοελληνικά.

Βαθιά και ανεξίτηλα παραμένει από τότε στη μνήμη μου, η άμεση, αυθόρμητη και μεστή από ταπείνωση αντίδρασή της: 
"Προς Θεού", μου είπε με δέος, "μη με βάζετε δίπλα στον Απόστολο Παύλο"...

Αργότερα, μία καλλιγράφος Μοναχή στον Καρέα, μου φιλοτέχνησε το ποίημα σε πάπυρο, που ανήρτησα σε λουστραρισμένο ξύλο, να κοσμεί έκτοτε τον χώρο μελέτης μου.

Ακόμα πιο πρόσφατα, στις συζητήσεις που είχαμε σε μια εκδρομή της ενοριακής συντροφιάς μας, η παρουσία της ποιήτριας μέσα από δυο ποιήματα της συλλογής, έδρασε καταλυτικά στη γενική διαπίστωση πως η ομολογητική παρουσία μας στον κόσμο, δεν μπορεί να είναι μόνο μια μαρτυρία λεκτική, αλλά κυρίως αγαπητική.

Όπως πληροφορήθηκα όμως, η ποιήτρια δεν βρίσκεται πια στον κόσμο μας, παραθέτω λοιπόν τα δυο αυτά ποιήματα στην αγάπη σας, σαν προσφορά αντιδώρου στη μνήμη της.

Σαν μνημόσυνο υπέρ της αδελφής και συνοδίτισσας ημών Μαρίας, αναπαυθείσης εν πίστει, επ’ ελπίδι Αναστάσεως ζωής αιωνίου.

Μαρία Π. Κουτρουμπή

Δύο ποιήματα από την συλλογή της «Σπίθες μες από τη στάχτη»

ΑΓΑΠΗ ΝΑ ΜΟΥ ΔΩΣΕΙΣ

Αγάπη να μου δώσεις σου ζητώ
από την άδολη εκείνη τη δική Σου
να την κερνώ σαν το αγνό γλυκό πιοτό
στον διαβατάρη, στον φτωχό, στον αρνητή Σου.

Να μην την λογαριάζω και να μη μετρώ
αν κείνος που την παίρνει την αξίζει
να την μοιράζω όπως η βρύση το νερό
που χύνεται ολοένα κι αναβλύζει.

Αγάπη να σκορπίζω πώς ποθώ
δίχως ποτέ υπολογισμό κανένα
μες στη ζωή μοναδικό να ’χω σκοπό
όλο τον κόσμο ν’ αγαπώ, για Σένα.

Κάνε να νοιώθω πόνο αληθινό
για τον ανήμπορο τον παραστρατημένο
σαν μάνα ν' αγαπώ τον ορφανό
και γι’ αδερφό μου να θαρρώ τον ξένο.

Κι ακόμα κάτι άλλο πιο πολύ
-Χριστέ, μεγάλη χάρη δο’ μου-
να δίνω μάννα κει που μου ’δωσαν χολή
και ν’ αγαπώ σαν φίλο τον εχθρό μου.

Κι όποτε ο κάματος μου φαίνεται βαρύς
να γονατίζω με λατρεία μπρος Σου
ν’ αναλογίζομαι το «άφες αυτοίς»
και δύναμη να παίρνω απ’ τον Σταυρό Σου.

ΟΣΤΙΣ ΘΕΛΕΙ ΟΠΙΣΩ ΜΟΥ ΕΛΘΕΙΝ
ΑΠΑΡΝΗΣΑΣΘΩ ΕΑΥΤΟΝ

Κύριε, ποιος να ’ναι τάχα αυτός
που μόλις πα’ στ’ αχνάρια Σου πατήσω
βράχος αδιάβατος ορθώνεται στητός
και μ’ αναγκάζει να γυρίσω πίσω;

Ποιος να ’ναι που όταν τον Σταυρό
για την ανηφοριά παίρνω στον ώμο
πριν να προφθάσω να Σε βρω
πάντα με σταματά στον δρόμο;

Ποιος είναι, πώς να λέγεται ο εχθρός
που ενώ έχω πόθο φλογερό παλάτι να σου χτίσω
ό,τι δουλέψω με χαρά από το πρωινό
στο σούρουπο μου λέει να το γκρεμίσω.

Έλα κοντά μου απόψε να μου πεις
τώρα που ίσως κοιμάται και δε θα αγροικήσει
έλα Σωτήρα μου και μην αργείς
φοβούμαι πάλι πως θα με νικήσει.

Τότε μου τράβηξες το πέπλο το πυκνό
και ξέσκεπο είδα τον εχθρό μου
δεν ήταν φάντασμα ούτε ξωτικό
παρά ψυχρό κι αλύγιστο το φοβερό εγώ μου…

Καθώς το κοίταξα όρκο έκανα βαρύ
μ’ όλα τα δυνατά μου να το πολεμήσω
κι αφού βαθιά το θάψω μες στη γη
τότε να ’ρθω να Σε συναπαντήσω.

- Το πρωτότυπο αφιέρωμα του Σ. Π. «Μια εκδρομή, μια ανάμνηση, δύο ποιήματα, μια προσευχή», δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Αρχαγγέλων ΛΟΓΟΣ» του Ι. Ν. Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μοσχάτου, στο 18^ο τεύχος, Φθινόπωρο 2015 -

 

Σχετικά: gonia - iosnews

ep[2φΑ]

Share