"Η άλλη λογική "

Η «άλλη λογική»

Νικολάου, Μ. Μεσογαίας και Λαυρεωτικής

Απλά πρέπει να βρούμε τις διόδους μας, τα περάσματά μας· να ανακαλύψουμε την «άλλη λογική». Και αυτό δεν είναι δύσκολο. Η ίδια η ανόργανη φύση - το είπαμε και παραπάνω - τα πιο λεπτά μυστικά της τα περιφρουρεί με μεταφυσική λογική.
Αμύνεται απέναντι στη σκληρότητα της νομοτέλειας και των αισθήσεων με μηχανισμούς που αποκαλύπτουν νόμους και αρχές ανατρεπτικές της φυσικής λογικής.

Έτσι στον μικρόκοσμο, η αιτιοκρατία γίνεται απροσδιοριστία και αβεβαιότητα (η αρχή του Heisenberg), ενώ στον μακρόκοσμο, η απολυτότητα της παντοδυναμίας των μεγάλων μεγεθών εμφανίζεται ως σχετικότητα (Θεωρία της σχετικότητος).

Κατά αντίστροφη αναλογία, η λογική του Θεού την φαινομενική απροσδιοριστία Του την μεταλλάσσει σε βεβαιότητα και την σχετικότητα της εικόνος Του την μεταμορφώνει σε απολυτότητα του προσώπου Του.

Ο Θεός δεν είναι αφηρημένη ιδέα που πρέπει να πιστέψεις, ούτε η προσωποποίηση του καλού που πρέπει να θαυμάσεις, ούτε μια απόμακρη οντότητα που πρέπει να ανακαλύψεις.

Ο Θεός είναι πρόσωπο που πρέπει ο κάθε ένας μας να συναντήσει.
Είναι «έτερος» ως προς την εικόνα, που όμως εμφανίζεται στους «ετεροποιημένους» ως προς την λογική και την φύση.

Η λογική του ευαγγελίου διαποτίζεται από την λογική του σταυρού. 

«Ὁ λόγος ὁ τοῦ σταυροῦ Ἰουδαίοις μὲν σκάνδαλόν ἐστι, Ἕλλησι δὲ μωρία, αὐτοῖς δὲ τοῖς κλητοῖς, Ἰουδαίοις τε καὶ Ἕλλησι, Θεοῦ δύναμις καὶ Θεοῦ σοφία».

Στην Ορθόδοξη Χριστιανική παράδοση ο εσταυρωμένος είναι «ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης». 

Η λογική του εκατοντάρχου και του ληστού αποτελούν το θεμέλιο της λογικής του Θεού.
Αυτοί δεν πίστεψαν σε διδάσκαλο, ούτε σε θαυματουργό, αλλά ούτε και σε αναστημένο άνθρωπο· αυτοί πίστεψαν σε σταυρωμένο Θεό.

Αυτοί δεν ήταν οι «μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες» που εμακάρισε το στόμα του Αναστάντος Χριστού. Αυτοί ήταν οι ιδόντες τα αντίθετα και μη πιστεύσαντες σε αυτά. 

Είναι οι πιστεύσαντες στα «άλλα» που είδαν και αιωνίως μακαρίζονται.

Αλλά και ποιά η συμβατότητα του «ὃς ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν·  ὃς δ’ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ, οὗτος σώσει αὐτήν » ή του «εἴ τις θέλει πρῶτος εἶναι, ἔσται πάντων ἔσχατος καὶ πάντων διάκονος» με την κοινή ανθρώπινη λογική;

Ποιoς που θέλει νάναι πρώτος, συμβιβάζεται με την τελευταία θέση;
Ποιoς που θέλει να κερδίσει την ζωή του, εκ των προτέρων και συνειδητά συναινεί με την απώλειά της;

Ποιoς ιδρυτής μιας νέας θρησκείας, όσο αληθινή και όμορφη κι αν αυτή ήταν, θα ξεκινούσε το προσκλητήριό του προτρέποντας τους εκπροσώπους του να στηρίζονται περισσότερο στον φωτισμό του Θεού και λιγότερο στις ικανότητες ή την προετοιμασία τους;

«Ὅταν δὲ προσφέρωσιν ὑμᾶς ἐπὶ τὰς συναγωγὰς καὶ τὰς ἀρχὰς καὶ ἐξουσίας, μὴ μεριμνᾶτε πῶς ἢ τί ἀπολογήσησθε ἢ τί εἴπητε· τὸ γὰρ ἅγιον Πνεῦμα διδάξει ὑμᾶς ἐν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ἃ δεῖ εἰπεῖν».

Αλλά και ο μακαρισμός των πτωχών και των κλαιόντων, «Μακάριοι οἱ πτωχοὶ... μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν... » ή το «ὅστις σὲ ραπίσει ἐπὶ τὴν δεξιὰν σιαγόνα, στρέψον αὐτῷ καὶ τὴν ἄλλην», αν δεν αποτελούν ανοησία, τι άλλο μπορεί να είναι παρά βασικοί άξονες μιας λογικής που μεταφέρει από την φιλία με τα πάθη και την υποταγή στον θάνατο, στην συνάντηση του Θεού;

Πώς η Εκκλησία που συνεχώς διδάσκει την κοινωνία των πιστών ταυτόχρονα προβάλλει την ερημία των μοναχών;
Πώς όταν η διδασκαλία της είναι ότι το σώμα αποτελεί «ναὸ τοῦ ἐν ἡμῖν ἁγίου Πνεύματος», κατανοεί την λογική των βιαστών της φύσεως και της σάρκας, δέχεται την ζωή των ασκητών;

Πως το κήρυγμα του μέτρου και της μεσότητός της συνδυάζεται με τον θαυμασμό των ακροτήτων της;

Η "υπέρλογος λογική" δεν έχει σχέση με διεκδικήσεις, με συγκρίσεις και με υπεροχικές αντιλήψεις. Εξισώνει τους εχθρούς με τους φίλους, τον θάνατο με την ζωή, τον χρόνο με την αιωνιότητα.

Μεταμορφώνει το εδώ και τώρα, σε από εδώ και παντού και για πάντα, την ανθρώπινη αδυναμία σε δύναμη, τον φυσικό φόβο σε πνευματική παρρησία, το άγχος σε πίστη και ελπίδα, τις «βαρείες» εντολές του ευαγγελίου σε «χρηστό ζυγό», την σκλαβιά της σάρκας σε κατά Θεόν ελευθερία.

Δίνει στα ανθρώπινα, θεϊκό άρωμα.

Κάνει τον άνθρωπο θεό· « ὑμεῖς θεοὶ ἐστὲ καὶ υἱοὶ Ὑψίστου πάντες».

- Από το έντυπο «Συνάντηση του Θεού μέσα από Υπέρλογα Ρίσκα»

εκδ. Αντ. Ν. Σάκκουλα, 2001 -  [ 3/3]                        

nektar-uoa – [2fA]

Share