"Βρε, ηλίθιε.. "

Ματθαίος Γιωσαφάτ

Από συνέντευξη του, στο BHmagazino (23-6-2013)

- Το παιδί έχει ανάγκη το χνότο της μάνας του, τη χροιά της φωνής της, ιδίως τον πρώτο χρόνο. Με τη ρουτίνα εμπιστευόμαστε τον κόσμο, υποχωρεί η απειλή του αφανισμού. 

Η καλή μάνα τραγουδάει συνεχώς το ίδιο τραγούδι. Έχετε παρατηρήσει ότι αν αλλάξεις τα λόγια ενός παραμυθιού, το παιδί σε διορθώνει;
Χρειάζεται την ασφάλεια της αρχικής αφήγησης».

- H Αθήνα κάηκε από τα βαριεστημένα παιδιά των βορείων προαστίων. 

Μεγάλωσαν με υπαρξιακό κενό και οικιακές βοηθούς.
Δεν αγάπησαν, επειδή δεν αγαπήθηκαν.

Η επιθετικότητα είτε ενδοστρέφεται με αυτοκτονικές τάσεις είτε καταλήγει σε βία.

Όσοι δεν αγαπήθηκαν τον πρώτο χρόνο της ζωής τους, προσπαθούν να χάσουν τα όρια, όπως στην αγκαλιά μιας μάνας. Άλλοι το βρίσκουν αυτό στη θρησκευτική μεταρσίωση, άλλοι στα ναρκωτικά, άλλοι λένε “θρησκεία μου είναι ο Ολυμπιακός”.

- Η αγάπη ξεκινάει από την ευγνωμοσύνη.

Η ευγνωμοσύνη δημιουργεί συνθήκες ενδιαφέροντος για τον άλλον. 

Ο έρωτας διαρκεί πόσο; Έναν χρόνο;
Μετά, μεταμορφώνεται σε αγάπη με στοιχεία ευγνωμοσύνης ή διαλύεται.

Οι εξαρτημένοι και οι στερημένοι από μητρική αγάπη ονειρεύονται καρβέλια, μια ιδανική γυναίκα. Ακριβώς όπως τα παιδιά πιστεύουν ότι η μάνα τους είναι όλος ο κόσμος.

- Ο πατέρας στηρίζει τη μάνα. Γίνεται η μητέρα της μητέρας του παιδιού του, παρέχοντας στοργή και τρυφερότητα άνευ όρων. Στην πραγματικότητα, όμως, τι κάνει ο άντρας; 

Ζηλεύει που η μητέρα αφιερώνεται στο παιδί της.

- Γιατί οι άντρες έχουν μυς; Για να υπερασπίζονται τη γυναίκα και το παιδί τους. 

Παλιά σκότωναν το ελάφι και το έσερναν στη σπηλιά. 

Σήμερα φέρνουν λεφτά, είναι στη φύση τους να κουβαλάνε.

- Μια αμερικανίδα συγγραφέας που είχε εκπονήσει διδακτορική διατριβή για την Ελλάδα, μου έλεγε ότι τα ελληνικά σίριαλ είναι γεμάτα επιθετικότητα, διεκδίκηση και πάθη. 

Το πάθος δείχνει, αντίθετα απ’ ό,τι πιστεύουμε, έλλειψη αισθήματος.

Τώρα βέβαια, θα ήταν πολιτικά ορθό να σας πω ότι η κρίση φταίει για όλα. 

Η αλήθεια είναι πως όσοι είχαν προβλήματα από πιο πριν, θα δουν τώρα μια αύξηση των συμπτωμάτων. 

Αν είσαι σχετικά υγιής, δεν παθαίνεις κατάθλιψη λόγω της κρίσης.

- Η κατάθλιψη μπορεί να είναι οργανική, να προέρχεται δηλαδή από τα γονίδια ή από τις ορμόνες. Αλλά μπορεί να προέρχεται από τη στέρηση της μητέρας που σας έλεγα πριν, από ένα βαθύ αίσθημα απώλειας. 

Καθώς τώρα έχουμε απώλεια της ελπίδας, της χαράς της ζωής και πραγματικές δυσκολίες, αναβιώνουν τα παλιά αισθήματα.

- Αν ξέραμε το νόημα της ζωής, δεν θα χρειαζόμασταν τη λογοτεχνία και την τέχνη. 

Όταν ρώτησαν τον Φρόιντ για το νόημα της ζωής, εκείνος απάντησε:
“Lieben und arbeiten”.  Δηλαδή, να αγαπάς και να εργάζεσαι.

Δεν υπάρχει ευτυχία, μόνο στιγμές ευτυχίας.
Διαβάζεις ένα ωραίο μυθιστόρημα και ξανανιώθεις σαν να βρίσκεσαι στην αγκαλιά της μάνας σου. Αυτό κάνει η τέχνη.

- Όταν ήμουν 22 ετών θυμάμαι, γύριζα με οτοστόπ την Ιταλία. 

Στο Ουφίτσι, στάθηκα μπροστά στην Αφροδίτη του Μποτιτσέλι. 

Δίπλα μου στάθηκαν δύο Αμερικανίδες με σορτς, πανέμορφες.

"Βρε ηλίθιε", λέω στον εαυτό μου, ολόκληρος Μποτιτσέλι κι εσύ κοιτάς τις κοπέλες; 

Όμως το μάτι μου εκεί. 

Βλέπετε, ενώ βρίσκουμε καταφύγιο στην καλή ζωγραφική και στη λογοτεχνία, κατά βάθος όλοι έχουμε ανάγκη από μια αγκαλιά».

vimagazino – [2fA]

Share