"Τα πάντα ρει.. "

Jorge Luis Borges  -  "Ποιήματα"

ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ

Να κοιτάς το ποτάμι που είναι χρόνος και νερό
και να θυμάσαι πως ο χρόνος είναι πάλι ένα ποτάμι,
το ξέρεις πως πλανιόμαστε σαν το ποτάμι
και οι μορφές μας χάνονται σαν το νερό.

Να νιώθεις πως η αγρύπνια, είναι ένας άλλος ύπνος
όπου ονειρεύεσαι πως δεν κοιμάσαι,
κι ότι ο θάνατος - που η σάρκα μας τον τρέμει,
είναι ο ίδιος θάνατος που κάθε νύχτα μας φαίνεται ύπνος.

Να βλέπεις πως η μέρα κι ο αιώνας είναι σύμβολα
της κάθε μέρας του ανθρώπου και του χρόνου του,
να μεταλλάσσεις την επιδρομή του χρόνου,
σε μουσική, σε ψίθυρο, πάντα σε σύμβολα.

Να βλέπεις πως ο θάνατος είναι ύπνος, το δειλινό
ένα χρυσάφι μελαγχολικό - αυτή είναι η ποίηση
η αθάνατη κι ασήμαντη. Η ποίηση που όλο
έρχεται σαν την αυγή και σαν το δειλινό.

Καμιά φορά τα βράδια, μας κοιτάζει
ένα πρόσωπο από τα βάθη ενός καθρέφτη -
η τέχνη πρέπει να’ ναι σαν και τούτο τον καθρέφτη
που μας αποκαλύπτει το ίδιο μας το πρόσωπο.

Λένε πως ο Οδυσσέας, χορτασμένος από τα θαύματα
του κόσμου, έκλαψε από αγάπη μόλις φάνηκε η Ιθάκη
χλωρή και ταπεινή. Η τέχνη είναι τούτη η Ιθάκη
η αιώνια χλωρή – κι όχι τα θαύματα.

Κι ακόμα, είναι σαν το ποτάμι που ασταμάτητα κυλά
και μέσα του αντιφεγγίζει ο ίδιος ο Ηράκλειτος
- που συνεχώς μιλά, αλλάζει κι είναι ο ίδιος
κι άλλος ταυτόχρονα, σαν το αέναο ποτάμι…

to23ogramma – M[2fA]

                                                                

Share