"Ο λόγος και η πίστη - (1/3) "

Σπύρος Κυριαζόπουλος
Από το βιβλίο του "Προλεγόμενα εις την ερώτησιν περί Θεού"
[ 1 από 3 μέρη]

Ὅπως καί ἄν ὀνομάζεται σήμερα ὁ λόγος περί Θεοῦ, εἴτε Ἐπιστήμη, εἴτε Φιλοσοφία, εἴτε Θεολογία, εἴτε Μεταφυσική, ἀναγνωρίζει πλέον ὅτι γιά τό Ὑπερβατικό μπορεῖ νά μιλήσει μονάχα ὁ Ὑπερβατικός.

Ὁ Λόγος-λογική δεν πιστεύει πλέον ὅτι εἶναι "τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ πρεσβύτατος" – δέν θέλει νά εἶναι μυθολογική, ἀλλά ἐνσυνείδητη λογική ἐρώτηση τοῦ ἀνθρώπου περί τοῦ ἑαυτοῦ του. Ἡ λογική δέν κατανοεῖ, ἀλλά οὔτε καί διαψεύδει τήν πίστη.

Δέν θέλει νά εἶναι οὔτε ὀρθολογισμός, οὔτε πολυλογία· ἀλλά λόγος φιλόθεος, ἐρευνητής καί ἀκροατής τοῦ ὑπερβατικοῦ Λόγου. Ἔργο τῆς λογικῆς εἶναι ἡ καταξίωση τοῦ χρονικοῦ καί πεπερασμένου, ἐμπρός εἰς τό Αἰώνιο καί Ἀπέραντο.

Ἡ λογική εἶναι ὁ ἀκούραστος "μάγος" πού μέ ἐπιμονή μπροστά στήν γοητεία ἑνός ὁδηγητικοῦ συμβόλου, διασχίζει ἐρήμους, ἀνεβαίνει στά βουνά, κατέρχεται στίς κοιλάδες, παλεύει μέ τίς δυσκολίες καί τήν ἀπογοήτευση, ἐλπίζοντας καί ἀγωνιζόμενη νά βρεῖ αὐτό πού προσδοκᾶ, ἀλλά καί συγχρόνως μένοντας καί στήν ἀβεβαιότητα.

Σάν "μάγος" ἡ λογική δέν ἀνεβαίνει στόν οὐρανό, ἀλλά περπατᾶ στήν γῆ ἐγκαταλείποντας τόν κόσμο τῆς πατρίδος καί ἀκολουθώντας "αὐτοῦ τόν ἀστέρα" βρίσκει τόν Θεό πού ἔγινε ἄνθρωπος.

Μιά τέτοια λογική δέν εἶναι ἐκπορθητής, οὔτε νομάς, ἀλλά προσκυνητής.

Ἡ λογική εἶναι προϋπόθεση καί προεργασία κάθε σχέσεως. 

Σχέση δέν σημαίνει μόνο νά ἐρωτῶ, ἀλλά συγχρόνως καί νά ἐρωτῶμαι, δέν εἶναι μονάχα τό νά κατανοῶ, ἀλλά ἐξίσου καί τό, νά ἐννοοῦμαι ἀπό ἄλλους.

Συνείδηση τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι τό νά "κατέχω" τόν Θεό, ἀλλά νά "κατέχομαι" ὑπό τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος καί μοῦ ἐπιτρέπει αὐτή τήν συνειδητοποίηση. 

Ὁ Θεός καί ὁ ἄνθρωπος βρίσκονται πάντοτε "ἐν σχέσει", πρᾶγμα πού εἶναι καί τό κύριο χαρακτηριστικό τους.

Ἡ σχέση ὅμως τῶν ἀνθρώπων μέ τόν Θεό δέν εἶναι, ἀλλά ὀφείλει νά γίνει "πλήρως ἀναμφίβολος". Οὔτε ἡ ἀπόκτηση, οὔτε ἡ γνώση, ἀλλά ἡ ἀφοσίωση καί ὁ τρόπος ζωῆς εἶναι ἡ οὐσία τῆς σχέσεως τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό· στήν πράξη γίνεται φανερή, ἡ ὕπαρξη ἤ ὄχι, ἑνός συνεργάτη καί δασκάλου, ἑνός συνοδοῦ καθοδηγητῆ.

Στόν καινούργιο προσανατολισμό στήν θρησκευτική ζωή φαίνεται ἡ πραγματική προοπτική τῆς σχέσεως μέ τόν Θεό· ἀπό τήν ἀσφαλῆ μεθοδικότητα τῆς πορείας.

Στόν ἄνθρωπο κάνει φανερή τήν ἐπαφή του ὄχι, μέ τό ἀόριστο "ἀπόλυτο", ἀλλά μέ τόν ζώντα Θεό, ἡ εὐθύνη τῆς φιλίας· ὁ τρόπος ζωῆς καί ὄχι οἱ γνώσεις· ἡ ποιότητα τῆς σχέσης καί ὄχι τό ἀπόκτημα. Σάν ἀγαπημένος μεγάλος ἀδελφός καί ὄχι σάν μεταφυσικός ὅρος, ὁ Θεός συμπαρίσταται στόν ἀγῶνα τοῦ ἀνθρώπου πού βρίσκεται στόν κόσμο καί "ἐν χρόνῳ".

Ὁ Θεός δέν εἶναι "μηδενικό ἄπειρο", ἀλλά φίλος στό πλευρό τοῦ ἀνθρώπου πού ἀγωνίζεται νά διακρίνει τά χνάρια τῆς ὁδοῦ πού ὁδηγεῖ στήν Ζωή καί τά ὁποῖα καλυφθήκανε ἀπό "τό χιόνι τῆς ἀμφιβολίας". Αὐτή ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι φιλοσοφική περιγραφή τῆς "οὐσίας" του, ἀλλά κοπιώδης ἐπίγνωση τῆς ἀγάπης του.

"Ὁ μή ἀγαπῶν, οὐκ ἔγνω τόν Θεόν, ὅτι ὁ Θεός ἀγάπη ἐστίν". 

Ἡ γνώση τοῦ ἀνθρώπου περί τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἔμπνευση πού ὁ ἴδιος ὁ Θεός ἐμβάλλει στόν ἄνθρωπο νά ἀγωνίζεται νά καταξιωθῆ μπροστά στά "μάτια" τοῦ Θεοῦ.

Ἀποτέλεσμα (ὁ σκοπός) τῆς λογικῆς εἶναι ἡ ἐρώτηση, ἀποτέλεσμα (ὁ σκοπός) ὅμως τῆς ἐρώτησης εἶναι ἡ πίστη. Ἡ ἐρώτηση δέν καταργεῖ τήν λογική καί δέν καταργεῖται ἀπό τήν πίστη, ἀντιθέτως βοηθεῖ καί τήν λογική καί τήν πίστη νά μή μείνουν στά αὐτονόητα.

Σάν σκοπός τῆς λογικῆς ἡ ἐρώτηση δέν σημαίνει ἐξάρτηση, ἀλλά συνειδητοποίηση τῶν ὁρίων τῆς ἐρώτησης. Οἱ ἐρωτήσεις εἶναι ἀνεξάντλητες, ἀλλά μέσα σέ ἕνα "πεπερασμένο" κόσμο. Ἡ πίστη ὑπερβαίνει τήν ἐρώτηση, ἀλλά δέν τήν συντρίβει. 

Ἡ ἐρώτηση ἄλλωστε, εἶναι προϋπόθεση γιά τήν ἐμφάνιση τῆς πίστεως.

antifono – [2fA]

Share