"Μνήμη θανάτου "

Δρα Ἠλία Λυμπερόπουλου  -  "Ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου"
-  από το βιβλίο του «Γνώθι σ’ αὐτόν»

….   Ὁ ἅγιος Σιλουανός, ὁ ὁποῖος ἀσκήτευσε στό Ἅγιο Ὄρος, αὐτό τό Θεοβάδιστο περιβόλι, πού εὑρίσκεται ὑπό τήν προστασία τῆς Δεσποίνης ἡμῶν, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί Παντανάσσης, εἶχε φθάσει σέ ὑψηλά ἐπίπεδα ἁγιότητος. 

Συνεπεία ὅμως τῆς ὑπερηφανείας του ἔχασε τή χάρη τοῦ Θεοῦ, καί τοῦ παρουσιάζονταν οἱ δαίμονες, οἱ ὁποῖοι τόν πολεμοῦσαν.

Ἀναφέρει χαρακτηριστικά ὁ ἴδιος: 

«Ἡ ψυχή τούς ἔβλεπε, ἀλλά δέν φοβόταν, γιατί αἰσθανόμουν κοντά μου τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Καί ἔτσι ὑπέφερα πολλά χρόνια ἀπό αὐτούς. 

Καί ἄν ὁ Κύριος δέν μοῦ ἔδινε νά τόν γνωρίσω μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα, καί ἄν δέν μέ βοηθοῦσε ἡ Ὑπεραγία καί ἀγαθή Δέσποινα, τότε θά ἀπελπιζόμουν γιά τή σωτηρία μου. 

Τώρα ὅμως ἡ ψυχή μου ἐλπίζει ἀκλόνητα στήν εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ, παρότι σύμφωνα μέ τά ἔργα μου ἀξίζω νά βασανιστῶ καί στή γῆ καί στόν ἅδη».

Ἦταν περίλυπος καί συντετριμμένος γι' αὐτόν τόν συνεχή πόλεμο τῶν δαιμόνων, οἱ ὁποῖοι ἐξακολουθοῦσαν νά τόν ἐνοχλοῦν καί μάλιστα νά τόν παρεμποδίζουν νά προσκυνήσει τίς εἰκόνες. 

Προσευχόταν θερμά καί ἀπευθυνόμενος στόν Κύριο εἶπε: 

«Κύριε, Ἐσύ βλέπεις πώς θέλω νά προσευχηθῶ σέ Ἐσένα μέ καθαρό τόν νοῦ, ἀλλά δέν μέ ἀφήνουν οἱ δαίμονες. 

Πές μου, τί πρέπει νά κάνω, γιά νά φύγουν ἀπό μένα»; 

«Καί ἀπήντησε στή ψυχή μου ὁ Κύριος: 

Οἱ ὑπερήφανοι πάντοτε ἔτσι ὑποφέρουν ἀπό τούς δαίμονες».

«Εἶπα, Κύριε, Ἐσύ εἶσαι ἐλεήμων, ἡ ψυχή μου Σέ γνωρίζει, πές μου τί πρέπει νά κάνω γιά νά ταπεινωθεῖ ἡ ψυχή μου»; 

Καί ὁ Κύριος ἀπάντησε στήν ψυχή μου: 

«Κράτα τόν νοῦ σου στόν ἅδη καί μήν ἀπελπίζεσαι». 

«Ὤ, ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ! Ἐγώ εἶμαι βδέλυγμα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά ὁ Κύριος μέ ἀγάπησε τόσο πού μέ νουθετεῖ, μέ θεραπεύει καί διδάσκει ὁ Ἴδιος στήν ψυχή μου τήν ταπείνωση, τήν ἀγάπη, τήν ὑπομονή καί τήν ὑπακοή καί ἐκχέει ἐπάνω μου ὅλα τά ἐλέη του.

Ἀπό τότε κρατῶ τόν νοῦ μου στόν ἅδη καί καίομαι στό ζοφερό πῦρ καί λειώνω πνευματικά γιά τόν Κύριο καί τόν ἀναζητῶ μέ δάκρυα καί λέω:

- Κοντεύει τό τέλος, θά πεθάνω καί θά κατοικήσω στή σκοτεινή φυλακή τοῦ ἅδη. 

Ἐκεῖ θά καίγομαι μόνος, ἐνῶ θά νοσταλγῶ τόν Κύριο καί θά κλαίω. 

Ποῦ εἶναι ὁ Κύριός μου, τόν ὁποῖο γνωρίζει ἡ ψυχή μου; 

Καί ἡ σκέψη αὐτή μέ ὠφέλησε πολύ·
ὁ νοῦς μου καθαρίστηκε καί ἡ ψυχή μου βρῆκε ἀνάπαυση».

Ὀφείλουμε καί ἐμεῖς οἱ ἁμαρτωλοί πού δέν ἔχουμε φθάσει σέ κανένα βαθμό ἁγιότητος, νά ἔχουμε διακαῶς τήν μνήμη τῆς τελικῆς Κρίσεως τοῦ Θεοῦ καί πρό πάντων τήν μνήμη τοῦ θανάτου, γιατί αὐτός ἀποτελεῖ τό ὁριακό τέλος τῆς δυνατότητος γιά μετάνοια.   ....

["Φιλοκαλία" 210 3234411 - "Λυδία" 2310 237412]

[2fA]

Share