Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 2018

"Ιούλιος Καίσαρας "





PHILLIP BARLAG   -  ΙΟΥΛΙΟΣ ΚΑΙΣΑΡΑΣ


Ήταν το 47 π.Χ.
Ο Ιούλιος Καίσαρας στεκόταν μπροστά από τον στρατό του, τον ισχυρότερο που είχε ποτέ συγκεντρώσει  η Ρώμη. 
Για δεκαπέντε χρόνια προήλαυναν σε όλη την Ευρώπη, πολεμώντας ενάντια στα γερμανικά φύλα, τους Γαλάτες, ακόμη και κόντρα σε ρωμαϊκά στρατεύματα. 
Είχαν διαβεί το Στενό της Μάγχης και είχαν γίνει οι πρώτοι Ρωμαίοι, που είχαν δει το απόκοσμο και τρομακτικό νησί του Βορρά. 
Είχαν ακολουθήσει τον στρατηγό τους στις εσχατιές του κόσμου, είχαν κατατροπώσει κάθε εχθρό και είχαν αναμετρηθεί νικηφόρα με τον θάνατο. 
Τώρα είχαν επιστρέψει στην ιταλική χερσόνησο και είχαν στασιάσει.

Ήταν ώρα να καρπωθούν όσα τους είχε υποσχεθεί ο Καίσαρας: θα τους έδινε αναδρομικούς μισθούς και γη για να καλλιεργούν, θα τερμάτιζε τις συνεχείς εκστρατείες και δεν θα πολεμούσαν ξανά εναντίον Ρωμαίων.
Αυτά ήταν τα κίνητρα που είχε χρησιμοποιήσει για να παρακινήσει τον στρατό του. 
Όμως οι κατακτήσεις διαδέχονταν αδιάκοπα η μία την άλλη και η τήρηση των υποσχέσεων μεταφερόταν πάντα στην επόμενη νίκη. 
Δεν πήγαινε άλλο.

Αρχικά, ο στρατός αρνήθηκε να προχωρήσει. 
Ύστερα, η άρνηση έγινε δυσαρέσκεια και η αγανάκτησή του ξεχείλισε και μετατράπηκε σε οργή. Ο πιο φονικός στρατός του κόσμου στασίασε και άρχισε να μαίνεται, οργισμένος και ακέφαλος. 
Χιλιάδες στρατιώτες από την πιο επίλεκτη πολεμική μονάδα στην ιστορία εξεγέρθηκαν και αντί να πολεμούν αλλοεθνείς εχθρούς, στράφηκαν κατά των πολιτών τους οποίους είχαν ορκιστεί να προστατεύουν και κατά του αρχηγού τους.

Δεν ήταν κάτι που συνέβη από τη μια στιγμή στην άλλη - ο στρατός είχε δυσανασχετήσει με την πάροδο του χρόνου. 
Ωστόσο, στο μεγαλύτερο διάστημα της ανταρσίας, ο Καίσαρας βρισκόταν μακριά από τον στρατό του, στην Αίγυπτο. Αρμένιζε στον Νείλο σε ταξίδι αναψυχής με τη γοητευτική βασίλισσα της Αιγύπτου, Κλεοπάτρα. 
Για όσο θα διαρκούσαν οι διακοπές του, που έγιναν σε τόσο ακατάλληλο χρόνο, ο Καίσαρας είχε αναθέσει τη διοίκηση των στρατευμάτων του, που είχαν στρατοπεδεύσει στην Ιταλία, στον στρατηγό του, Μάρκο Αντώνιο, που δεν είχε ούτε το χάρισμα ούτε τις ηγετικές ικανότητες του Καίσαρα. 
Δεν χρειάστηκε να περάσει πολύς καιρός μέχρι ο Μάρκος Αντώνιος να χάσει τον έλεγχο και, με δεδομένη την απουσία του Καίσαρα στην Αίγυπτο, να μην μπορέσει να αποτρέψει τελικά την πτώση του ηθικού του στρατού.

Μόλις ο Καίσαρας πληροφορήθηκε την κρισιμότητα της κατάστασης στην Ιταλία, επέστρεψε αμέσως για να αναμετρηθεί με τους στρατιώτες του. 
Χωρίς να σταματήσει για να συγκεντρώσει σωματοφυλακή ή για να πάρει μέτρα, ώστε να διασφαλίσει την προσωπική του ασφάλεια, πέρασε σιωπηλά αλλά αποφασιστικά, μπροστά από τα στρατεύματα και ανέβηκε στο βήμα. 
Αν ένιωσε ανησυχία που βρισκόταν σε αντιπαράθεση με τον ίδιο του τον στρατό, δεν το έδειξε. Παρότι στεκόταν μπροστά σε χιλιάδες άρτια εκπαιδευμένους δολοφόνους, που τις τελευταίες εβδομάδες είχαν λεηλατήσει άγρια τις γύρω περιοχές, παρέμεινε ψύχραιμος και σιωπηλός. 
Στάθηκε εκεί μέχρι όλο το στράτευμα να σωπάσει από σεβασμό προς τον διοικητή του. 
Είχε ηρεμήσει τα πνεύματα προτού καν βγάλει μιλιά.

Ο Καίσαρας είπε μόνο μία λέξη και έπειτα σιώπησε αφήνοντάς τη να αιωρείται. 
"- Πολίτες… "
Στην αρχή, οι στρατιώτες σάστισαν. 
Θα απαντούσε στις διαμαρτυρίες τους με μία μόνο λέξη; 
Και ύστερα, συνειδητοποίησαν τη βαρύτητά της.

Ο Καίσαρας δεν επέλεξε να χρησιμοποιήσει την βία, φέρνοντας άλλα στρατεύματα για να καταπνίξει την ανταρσία. 
Δεν χρησιμοποίησε βία, ούτε και απειλές για να ξαναπάρει τον έλεγχο.
Με αυτή τη μία του λέξη, η εξέγερση σταμάτησε. Αλλά τι το μαγικό είχε; 
Πώς ένας ηγέτης μπορεί να έχει τόσο κύρος, τόση βαρύτητα, ώστε να μπορεί να κάμψει την αιμοσταγή αδιαλλαξία ενός ολόκληρου στρατεύματος που τον πρόδωσε, με τόσο μικρή προσπάθεια;
Ήταν τόσο απλή, που αποδείχθηκε αφοπλιστική. 
Χρειάστηκε να περάσει λίγη ώρα για να κατανοήσει ο στρατός καλά το βάρος της, και ο αντίκτυπός της δεν μπορεί να γίνει αντιληπτός, αν δεν δώσουμε ένα σύντομο ιστορικό περίγραμμα.

Ο Καίσαρας ήταν μέλος της γενιάς των Ιουλίων, μίας από τις παλαιότερες και τις πιο αξιοσέβαστες οικογένειες της Ρώμης, η οποία ισχυριζόταν ότι οι ρίζες της έφταναν πίσω, στη θεά Αφροδίτη. 
Όποιος ανήκε στην οικογένεια των Ιουλίων θεωρούνταν κυριολεκτικά απόγονος των θεών. 
Όσο παράξενο και αν μας φαίνεται αυτό σήμερα, τα στρατεύματα του Καίσαρα το πίστευαν, και ανεξάρτητα αν το πίστευε και ο ίδιος, δεν έχανε ευκαιρία να υπενθυμίζει στους άλλους τη θεϊκή του καταγωγή.

Όμως, παρά την ευγενή καταγωγή του, ο Καίσαρας είχε παρουσιάσει ήδη από καιρό στα στρατεύματά του, την εικόνα ενός κοινού ανθρώπου. 
Βημάτιζε δίπλα τους, έτρωγε μαζί τους στα συσσίτια και μαζί υπέμεναν σχεδόν τις ίδιες κακουχίες. 
Οι στρατιώτες καταλάβαιναν ότι αν ήθελε θα μπορούσε να τους συμπεριφέρεται πολύ διαφορετικά και τον λάτρευαν για την εύνοια που τους έδειχνε. 
Για να τονίσει τον στενό δεσμό μαζί τους, ο Καίσαρας αποκαλούσε τους άντρες του συμπολεμιστές - έννοια με πολύ μεγαλύτερη φόρτιση απ’ ό,τι εκείνη του πολίτη. 

Έξω από το στρατόπεδο, η κοινωνική τάξη και η οικογενειακή καταγωγή ήταν το παν, αλλά στη μάχη, όταν ο ένας ήταν υπεύθυνος για τη ζωή του άλλου, ο Καίσαρας και οι στρατιώτες του ήταν ίσοι, κάτι πρωτόγνωρο μεταξύ των ηγετών της εποχής του. 
Η επιλογή της λέξης συμπολεμιστής ήταν σκόπιμη. Γεννούσε αφοσίωση.

Αντιμέτωπος με τους άντρες του που είχαν στασιάσει, ο Καίσαρας χρησιμοποίησε τη λέξη πολίτες για να τους πει ότι δεν ήταν πια ο στρατός του. 
Ήταν σαν να τους έλεγε: “Δεν είστε πια στρατιώτες μου. Δεν ανήκετε στον στρατό μου. 
Δεν σας χρειάζομαι. Είστε απλοί Ρωμαίοι πολίτες”. 
Όταν οι στρατιώτες συνειδητοποίησαν τι τους είχε πει, καταρρακώθηκαν. 
Έχασαν έναν δεσμό που είχε σφυρηλατηθεί μετά από δεκαπέντε χρόνια πολέμων. 
Έχασαν το κοινό τους πεπρωμένο. 
Και, ίσως το σημαντικότερο, έχασαν την ισότητα που απολάμβαναν. 
Με μία μόνο λέξη, ο Καίσαρας είχε επιβεβαιώσει την κοινωνική, πολιτική και ηθική του ισχύ. Είχε αναφερθεί στο ρωμαϊκό ταξικό σύστημα υπενθυμίζοντάς τους το χάσμα που τους χώριζε από εκείνον.

Για τους στρατιώτες, η ισχύς που άσκησε πάνω τους ο Καίσαρας αποδείχθηκε συντριπτική. 
Τους έκαμψε την αποφασιστικότητά τους. 
Άρχισαν να φωνάζουν και να εκλιπαρούν να τους συγχωρέσει. 
Δεν μπορούσαν να διανοηθούν ότι θα έχαναν έξαφνα το κύρος που απολάμβαναν ως συμπολεμιστές του Καίσαρα, του απογόνου της δοξασμένης θεάς Αφροδίτης.

Όταν οι άντρες του άρχισαν να παρακαλούν, ο Καίσαρας τους πίεσε ακόμη περισσότερο. 
Όλες οι κοινότοπες αξιώσεις τους θα εισακούονταν. 
Θα συγκέντρωνε καινούριο στρατό στον οποίο θα έδινε το χρίσμα της ευγενούς του καταγωγής. 
Θα έβαζε τέλος στους εμφυλίους πολέμους και θα έφερνε ειρήνη στη Ρώμη, και όλη τη δόξα, την τιμή, τα πλούτη και την αίγλη θα τα κέρδιζε ο καινούριος στρατός.

Η εξέγερση εξέπνευσε και η όποια αντίσταση συντρίφθηκε, εξαλείφθηκε με τη δύναμη μίας μόνο λέξης. 
Οι στρατιώτες παρακάλεσαν να τους συγχωρέσει και να επιστρέψουν στις προνομιούχες θέσεις τους. Παρακάλεσαν να τους τιμωρήσει. 
Παρακάλεσαν να επιστρέψουν στη μάχη.

Στην αρχή, ο Καίσαρας έδειξε πλήρη αδιαφορία στις ικεσίες τους. 
Τελικά, “επέτρεψε” στον εαυτό του να πειστεί. 
Μία ακόμη εκστρατεία, τους ορκίστηκε, και θα έπαιρναν όλα όσα τους είχε υποσχεθεί και ακόμη περισσότερα: γη, χρήματα και δόξα - και το σημαντικότερο, θα μπορούσαν να αποστρατευτούν ως βετεράνοι, ως ευνοούμενοί του, ως συμπολεμιστές του. 
Και ό,τι τους υποσχέθηκε, το έκανε. 

Λίγο μετά, έπλευσαν στη Βόρεια Αφρική και κατατρόπωσαν την τελευταία σημαντική εστία αντίστασης στον εμφύλιο πόλεμο. 
Ο Καίσαρας ήταν πλέον ο μόνος και αδιαφιλονίκητος άρχοντας της Ρώμης.



lecturesbureau – [2fA]




Τρίτη 27 Φεβρουαρίου 2018

"Το παιδί και τα δελφίνια "




Ο Σπύρος, τα δελφίνια και η δασκάλα του

«Ο αριθμός των δελφινιών στη Μεσόγειο θάλασσα έχει μειωθεί
σημαντικά. Κυριότερες αιτίες η θαλάσσια ρύπανση και τα δίχτυα των
ψαράδων που τα παγιδεύουν
κάτω από το νερό.»






pentapostagma – [2fA]

                                                                                                 






Δευτέρα 26 Φεβρουαρίου 2018

"Κύριε των Δυνάμεων "




ΚΥΡΙΕ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ
-  ΨΑΛΛΟΥΝ ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΑΣ






Ψαλμός Αποδείπνου - Κύριε των Δυνάμεων


Κύριε των Δυνάμεων, μεθ' ημών γενού,
άλλον γαρ εκτός σου βοηθόν εν θλίψεσιν ουκ έχομεν,
Κύριε των Δυνάμεων, ελέησον ημάς.

Στίχ. Αινείτε τον Θεόν εν τοις Αγίοις αυτού,
αινείτε αυτόν εν στερεώματι της δυνάμεως αυτού.
- Κύριε των Δυνάμεων, μεθ' ημών γενού,
άλλον γαρ εκτός σου βοηθόν εν θλίψεσιν ουκ έχομεν,
Κύριε των Δυνάμεων, ελέησον ημάς.

Στίχ. Αινείτε αυτόν επί ταις δυναστείας αυτού,
αινείτε αυτόν κατά το πλήθος της μεγαλωσύνης αυτού.
- Κύριε των Δυνάμεων, μεθ' ημών γενού,
άλλον γαρ εκτός σου βοηθόν εν θλίψεσιν ουκ έχομεν,
Κύριε των Δυνάμεων, ελέησον ημάς.

Στίχ. Αινείτε αυτόν εν ήχω σάλπιγγος,
αινείτε αυτόν εν ψαλτηρίω και κιθάρα.
- Κύριε των Δυνάμεων, μεθ' ημών γενού,
άλλον γαρ εκτός σου βοηθόν εν θλίψεσιν ουκ έχομεν,
Κύριε των Δυνάμεων, ελέησον ημάς.

Στίχ. Αινείτε αυτόν εν τυμπάνω και χορώ,
αινείτε αυτόν εν χορδαίς και οργάνω.
- Κύριε των Δυνάμεων, μεθ' ημών γενού,
άλλον γαρ εκτός σου βοηθόν εν θλίψεσιν ουκ έχομεν,
Κύριε των Δυνάμεων, ελέησον ημάς.

Στίχ. Αινείτε αυτόν εν κυμβάλοις ευήχοις,
αινείτε αυτόν εν κυμβάλοις αλαλαγμού,
Πάσα πνοή αινεσάτω τον Κύριον.
- Κύριε των Δυνάμεων, μεθ' ημών γενού,
άλλον γαρ εκτός σου βοηθόν εν θλίψεσιν ουκ έχομεν,
Κύριε των Δυνάμεων, ελέησον ημάς.

Αινείτε τον Θεόν εν τοις Αγίοις αυτού. 
Αινείτε αυτόν εν στερεώματι της δυνάμεως αυτού.
- Κύριε των Δυνάμεων, μεθ' ημών γενού,
άλλον γαρ εκτός σου βοηθόν εν θλίψεσιν ουκ έχομεν,
Κύριε των Δυνάμεων, ελέησον ημάς.



[2fA]



"Ένα κακότροπο γεροντάκι "




-  Μια ιστορία από το Άγιο Όρος


Κάποτε πολύ παλιά σε ένα μοναστήρι στο Όρος, πριν ακόμα η ανθρωπότητα μάθει τι είναι το ηλεκτρικό ρεύμα, ήταν μία μικρή αδελφότητα νέων κατά βάσει μοναχών, με τον Γέροντά τους, ο οποίος ήταν και αυτός σχετικά νέος.

Μέσα σε αυτήν την αδελφότητα όμως,  υπήρχε και ένας μεγάλος σε ηλικία παππούλης. 
Ο παππούλης της ιστορία μας, λοιπόν, δεν έλεγε ποτέ καλημέρα και περπατούσε πάντα με κατεβασμένο το βλέμμα.
Όποτε συναντούσε κάποιον αδελφό του, σταματούσε μπροστά του χωρίς να σηκώσει τα μάτια του από το έδαφος και κατευθείαν γυρνούσε την πλάτη του και άλλαζε πορεία. 
Δεν πήγαινε ποτέ στης Παρακλήσεις και στους Εσπερινούς.

Μπορεί να τον έβλεπαν καμιά φορά στο απόδειπνο μετά την τράπεζα, αλλά θα έφευγε πριν τελειώσει. Μονάχα τις Κυριακές πήγαινε στην Λειτουργία καθυστερημένος και καθόταν μέχρι να τελειώσει. 
Όλοι οι αδελφοί του τον χαρακτήριζαν μονόχνοτο, παράξενο και συχνά τον κακολογούσαν στον Γέροντά τους.

Πολλές φορές ο Γέροντας μπήκε στον πειρασμό να τον επιπλήξει για την συμπεριφορά του αυτή, αλλά κάθε φορά κάτι τον σταματούσε και τον δικαιολογούσε, λέγοντας πως είναι καμώματα της ηλικίας. 
Κάποια μέρα λοιπόν, κάλεσε ο Καλός Θεούλης τον Παππούλη μας και αυτός έφυγε για πάντα για το πιο μακρινό ταξίδι.

Οι αδερφοί του δεν στεναχωρήθηκαν καθόλου για την απώλεια του. 
Ίσα, ίσα χάρηκαν κιόλας, γιατί δεν θα έβλεπαν άλλο το ξινισμένο γέρικο πρόσωπό του. 
Αναρωτιόντουσαν όμως: τι κατάληξη θα μπορούσε να έχει η ψυχούλα αυτού του παράξενου γεράκου που δεν τελούσε κανένα από τα θρησκευτικά του καθήκοντα;
Ρώτησαν στο Γέροντά τους και αυτός με την σειρά του, τους είπε να κάνουν για 40 μέρες προσευχή και νηστεία και τότε θα τους το φανερώσει ο Καλός Θεούλης, τι έγινε με την ψυχούλα του γέρου αδελφού τους.

Μετά από 40 μέρες, Άγγελος Κυρίου παρουσιάστηκε στο Γέροντα και του αποκάλυψε ότι ο Γεράκος τους είναι στον Παράδεισο κοντά στον Καλό Θεούλη και προσεύχεται για αυτούς και για την σωτηρία της ψυχής τους. 
Ο Γέροντας απόρησε. Ρώτησε τον Άγγελο: "Μα πώς; Αφού… "

Πριν προλάβει όμως να τελειώσει αυτό που ήθελε να πει, του απάντησε ο Άγγελος: 
"Ο αδελφός σας είναι στον Παράδεισο, γιατί ποτέ δεν είπε κακό λόγο για αδελφό του και ποτέ δεν κατέκρινε κανέναν σας!
Πάντα το βλέμμα του κοιτούσε στο έδαφος, για να μην δει κανέναν από σας και τον κακολογήσει, δεν ερχόταν στις ακολουθίες για μην δει κανέναν αδελφό να κοιμάται στο στασίδι του ή να μην κάνει τις μετάνοιες του και άθελα τον κρίνει".

Ο Γέροντας έμεινε άφωνος. 
Τα νέα γρήγορα διαδόθηκαν από στόμα σε στόμα όχι μόνο στο μικρό κοινόβιο, αλλά και στις γύρω Μονές και Σκήτες. 
Αντί για χαρά όμως, απλώθηκε μια απέραντη λύπη. 
Μέχρι και τα πουλιά σίγησαν εκείνη την μέρα. 
Ο αέρας δεν φύσηξε και τα λευκά προβατάκια της θάλασσας σταμάτησαν να γλύφουν τους τοίχους του μοναστηριού.

Εκείνο το βράδυ, ούτε τα άστρα βγήκαν στον ουρανό. 
Θρηνούσαν οι άνθρωποι, αλλά θρηνούσε και όλη η γη μαζί τους.



eikonografies – [2fA]











Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2018

"Τις Θεός Μέγας.. "




1η Κυριακή των Νηστειών
-  της Ορθοδοξίας


ΤΙΣ ΘΕΟΣ ΜΕΓΑΣ






[2φΑ]


                                                                                                  


Σάββατο 24 Φεβρουαρίου 2018

"Θεός, κόσμος και άνθρωπος "





π. Δημήτριος Στανιλοάε  -  «Ο Θεός, ο κόσμος και ο άνθρωπος»
Η Αγία Γραφή και η σχέση της με την Εκκλησία, μέσα από την Ιερά Παράδοση


Ο ζωντανός διάλογος της Εκκλησίας με τον Χριστό, πραγματοποιείται κυρίως με την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση. 
Η Αγία Γραφή είναι μια από τις μορφές στις οποίες διατηρείται η Αποκάλυψη, εκπληρούσα το έργο της ως συνεχιζόμενη κλήση του Θεού. 
Είναι η γραπτή έκφραση της Αποκάλυψης που εκπληρώθηκε εν Χριστώ.

Η Αγία Γραφή παρουσιάζει τον Χριστό στη μορφή του δυναμικού λόγου Του και του ομοίως δυναμικού λόγου των αγίων Αποστόλων για τις σωτηριώδεις πράξεις Του, που διαρκώς επενεργούν αποτελεσματικά. 
Η Αγία Γραφή όμως, περιγράφει και τον τρόπο που ο Θεός προετοίμασε τη σωτηρία μας «εν Χριστώ», και τον τρόπο που ο Χριστός συνεχίζει να εργάζεται με την επέκταση της δύναμής Του, για την ομοίωσή μας μαζί Του μέχρι το τέλος του κόσμου.

Μέσα από τον λόγο της Αγίας Γραφής ο Χριστός συνεχίζει να μας μιλά, να μας προκαλεί ν’ απαντήσουμε με πράξεις, να εργάζεται έτσι μέσα μας. 
Εμείς αισθανόμαστε με τον λόγο της Γραφής ότι ο Χριστός συνεχίζει να εργάζεται μέσα μας διά του Αγίου Πνεύματός Του: «και ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντέλειας του αιώνος» (Ματθ. 20). 
Η Αγία Γραφή είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού που ερμήνευσε τον εαυτό Του με λόγους, είναι ο Υιός του Θεού πού εργάζεται την προσέγγισή Του με τους ανθρώπους για την ανύψωσή τους κοντά Του, μέχρι την ενσάρκωση, την ανάσταση και την ανάληψή Του ως ανθρώπου.

Ο Χριστός ενεργεί πάνω μας μ’ αυτούς τους λόγους, με τους οποίους ερμηνεύει τον εαυτό Του, για να οδηγήσει και εμάς στην κατάσταση που αυτός έφτασε. 
Η Γραφή περιγράφει αυτό που συνεχίζει να κάνει μαζί μας ο Υιός του Θεού, τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, επομένως η Γραφή ερμηνεύει το παρόν έργο του Χριστού. 
Παραμένοντας πάντα ζωντανός και πάντα ο ίδιος, ο Χριστός ερμηνεύεται με τους ίδιους λόγους, ως εκείνος που θέλει να κάνει και μας καθ’ ομοίωσή Του.   ….




db – [2fA]


                                             


Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου 2018

"Ο Ρόμπι, έγινε 51.. "





Roberto Baggio (Caldogno, 18 febbraio 1967)

Ο «θεϊκός κοτσιδάκιας» έγινε 51!
-  από τον Θάνο Σαρρή

....  
Αρκούσαν μερικές στιγμές από τις παραστάσεις του για να οικοδομήσουν μια μορφή μυθική, απόμακρη, σχεδόν ουτοπική. 
Έναν ποδοσφαιρικό θεό που σε έβαζε στο παιχνίδι, σου έδειχνε τους κανόνες και τις νόρμες του, αλλά συχνά τις θρυμμάτιζε εκκωφαντικά, αποδεικνύοντας ότι στην τέχνη δεν μπαίνουν όρια. 
Επέλεγε πάντα την όμορφη επιλογή όχι λόγω κάποιας ανάγκης να αποδείξει κάτι, ούτε επειδή κυνηγούσε το επιτηδευμένο. Απλά, ήταν πηγαίο.

Μπορούσε να προκαλέσει εμφύλιο στην Φλωρεντία και να πετάξει με περιφρονήσει την ομάδα που μόλις είχε πάρει μεταγραφή χωρίς τη θέλησή του, τη Γιουβέντους. 
Να αρνηθεί να εκτελέσει ένα πέναλτι απέναντι στον πρώην σύλλογό του και να μαζέψει δακρυσμένος το κασκόλ με το έμβλημά του από το χορτάρι. 
Ήταν εκείνος που πήρε Χρυσή Μπάλα χωρίς να σηκώσει πρωτάθλημα, που μιλούσε για το σύγχρονο ποδόσφαιρο, το οποίο «κάνει χαρούμενους μόνο εκείνους που πληρώνουν» πολύ πριν βγουν τα πλακάτ των ultras με τα συνθήματα against modern football.

Έδωσε μεταφυσικό χαρακτήρα στην πιο διάσημη χαμένη εκτέλεση πέναλτι στην ιστορία του ποδοσφαίρου, στον τελικό του Μουντιάλ 1994 απέναντι στην Βραζιλία. 
«Μέχρι εκείνο το μοιραίο πέναλτι δεν είχα χάσει κανένα, εκτός από ένα που το έπιασε ο τερματοφύλακας. Και έστειλα την μπάλα τρία μέτρα πάνω από το δοκάρι... 
Οι Βραζιλιάνοι ευχαρίστησαν τότε τον Άιρτον Σένα, που είχε φύγει από τη ζωή δυο μήνες νωρίτερα. 
Είναι σίγουροι ότι το λάθος μου οφείλεται σε μια ανώτερη δύναμη και μόνο ο Βραζιλιάνος οδηγός από τον παράδεισο, θα μπορούσε να οδηγήσει την μπάλα τόσο ψηλά», έλεγε μετά από αρκετά χρόνια.   ….   ….

Στα 34 έβγαλε ξανά την παλέτα με τα χρώματα στη Μπρέσια, μπήκε στους υποψήφιους για τη Χρυσή Μπάλα και έκανε τον κόσμο να ανοίξει ξανά κουβέντα για νέα μεταγραφή και κλήση του στη Σκουάντρα Ατζούρα. 
Γκριζαρισμένος, με μια σπάνια εσωτερική δύναμη, απολάμβανε ξανά το ποδόσφαιρο και έκανε τον Αντσελότι να γράψει στο βιβλίο του « ‘Il mio Albero di Natale» ότι ήταν τρελός που τον απέρριψε στη δική του Πάρμα. Το πήγε μέχρι τέλους. 
Ένα γεμάτο Σαν Σίρο τον συγκλόνισε χειροκροτώντας τον ως αντίπαλο το 2004. 
Ο Μαλντίνι τον αγκάλιασε ζεστά. «Αυτό το χειροκρότημα ήταν το πιο όμορφο πράγμα», έλεγε μετά από χρόνια σε συνέντευξή του.

Ο Μπάτζο σπάνια μιλούσε στα ΜΜΕ κι αυτό πολλές φορές εκλαμβανόταν ως αδυναμία. 
Απέφευγε να μιλήσει και για όσα έκανε έξω από τα γήπεδα. 
Το 2010 τιμήθηκε με το Νόμπελ Ειρήνης για την συνεισφορά του σε «πολλές σημαντικές δράσεις για χάρη νοσοκομείων, ιδρυμάτων και φιλανθρωπιών σε πολλές χώρες του κόσμου». 
Μάζεψε χρήματα για τους σεισμοπαθείς στην Αϊτή, πρωτοστάτησε στις πρωτοβουλίες για τους πλημμυροπαθείς στη Μιανμάρ, στην αντιμετώπιση της γρίπης των πτηνών στο Λάος.

Αν ο Μαραντόνα είναι έρωτας και θάνατος και ο Ροναλντίνιο ο ορισμός του jogo bonito, ο Ρόμπι είναι το ίδιο το ποδόσφαιρο. 
Με τις χαρές και τις λύπες του. Τα ανεξήγητα και τις τραγικές ειρωνείες. 
Το δάκρυ και την ανατριχίλα, την ακόρεστη δίψα για το παιχνίδι, την συνεχή προσπάθεια. 
Η τέλεια αρμονία που μοιάζει απλή, αλλά στην πραγματικότητα είναι πιο δύσκολη από οτιδήποτε. 
Η αντοχή στον πόνο, η αέναη μάχη, η εσωτερικότητα που μοιάζει ως αδυναμία, όμως είναι ικανή να εκφραστεί στο γήπεδο και να γκρεμίσει τα πάντα. 
Δεκάρι και επιθετικός, ντελικάτος και ατσάλινος, σολίστας και δημιουργός. 

Ο Μπάτζο έγινε στίχος σε ελληνικό τραγούδι, που μιλά για την αλλαγή στον κόσμο. 
«Το είδα κάποια Κυριακή, στις ντρίμπλες του Ρομπέρτο Μπάτζιο, 
στο βυσσινί του Τισιανού, στο κόκκινο του Καραβάτζο», 
ραπάρουν οι Social Waste. 
Πλάι-πλάι σε έναν Αναγεννησιακό και έναν μπαρόκ ζωγράφο, μπαίνει ένας καλλιτέχνης της μπάλας. 
Ένας γνήσιος trequartista αντισυμβατικός, αφτιασίδωτος, χωρίς φρου-φρου κι αρώματα, που άγγιξε το θείο.

Αν ήταν ήρωας κόμικ, πολλοί θα έλεγαν τον εμπνευστή του, υπερβολικό. 
Ο Ρόμπι ξεπέρασε την φαντασία. 
Κάποια παιδιά που θυμούνται ακόμα εκείνες της Κυριακές, θα τον ευγνωμονούν για πάντα.



gazzetta – [2fA]

                                                       


"Καλημέρα ζωή!.. "





Το πρώτο άτομο στη ζωή του!



                                       



fb – kiriakos

[2fA]

                                                                                              


Τρίτη 20 Φεβρουαρίου 2018

"Χοακίν Γκονζάλες!.. "




- Σημασία έχει πάντα το αποτέλεσμα!
Ας μην επαναπαυόμαστε στις καλές προθέσεις… -


ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ  -  Από τον "ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ"


Ήταν κάποτε σ’ ένα χωριό δύο άντρες με το ίδιο όνομα.
Τους έλεγαν Joakin Gonzalez.
Ο ένας ήταν ο παπάς της ενορίας και ο άλλος ήταν ταξιτζής.
Έτσι το ’θελε η μοίρα, να πεθάνουν και οι δύο την ίδια μέρα.
Και πάνε στον ουρανό, όπου τους περίμενε ο Άγιος Πέτρος.

- Το όνομά σου; ρωτάει τον πρώτο ο Άγιος Πέτρος.
- Χοακίν Γκονζάλες1
- Ο παπάς;
- Όχι, όχι, ο ταξιτζής.

Ο Άγιος Πέτρος συμβουλεύεται τις σημειώσεις του και του λέει:
- Ωραία, έχεις κερδίσει τον παράδεισο!
Σου ανήκουν αυτοί οι χιτώνες που είναι φτιαγμένοι με χρυσή κλωστή κι αυτή η πλατινένια ράβδος, στολισμένη με ρουμπίνια.
Μπορείς να περάσεις…
- Ευχαριστώ, ευχαριστώ… λέει ο ταξιτζής.

Περνάνε δυο-τρεις άλλοι, έρχεται και η σειρά του παπά.
- Το όνομά σου;
- Χοακίν Γκονζάλες!
- Ο παπάς…
- Μάλιστα.

- Πολύ καλά, τέκνο μου. Έχεις κερδίσει τον παράδεισο!
Σου ανήκει αυτός ο λινός χιτώνας κι αυτό το ξύλινο ραβδί, το διακοσμημένο με γρανίτη.
Λέει ο παπάς:
- Συγγνώμη, δεν είναι ότι κάνω συγκρίσεις, αλλά… πρέπει να έχει γίνει κάποιο λάθος. 
Εγώ είμαι ο Χοακίν Γκονζάλες, ο παπάς!
- Ναι, τέκνο μου, κέρδισες τον παράδεισο, σου ανήκει ο λινός χιτώνας…”

- Μα, δεν είναι δυνατόν! Τον γνωρίζω τον άλλο κύριο Γκονζάλες …
Ζούσε στο χωριό μου, δούλευε ταξιτζής, και ήταν σκέτη συμφορά!
Ανέβαινε στα πεζοδρόμια, τρακάριζε κάθε μέρα, μια φορά έπεσε πάνω σ’ ένα σπίτι, οδηγούσε απαίσια, έριχνε κάτω τα φανάρια, παρέσυρε τα πάντα στο δρόμο του…
Κι εγώ πέρασα εβδομήντα χρόνια από τη ζωή μου κηρύττοντας κάθε Κυριακή στην ενορία μου.

Πώς γίνεται να δίνετε σ’ εκείνον χιτώνα με χρυσή κλωστή και πλατινένια ράβδο, και σ’ εμένα αυτό το ξύλινο ραβδί;
Πρέπει να έχει γίνει λάθος!”

- Όχι, δεν υπάρχει κανένα λάθος, λέει ο Άγιος Πέτρος.
Απλώς, εμείς εδώ στον ουρανό, κάνουμε την αποτίμηση μας με βάση πάντα τα αποτελέσματα…
Κοίτα, θα σου εξηγήσω…

Τα τελευταία τριάντα χρόνια, κάθε φορά που έκανες το κήρυγμα σου, ο κόσμος που σ’ άκουγε κοιμόταν, ενώ κάθε φορά που εκείνος οδηγούσε το ταξί του, ο κόσμος όλος προσευχόταν…
Αποτελέσματα!...  
Το κατάλαβες τώρα;



lecturesbureau – [2φΑ]

                                          


"Τό ἐναργές νόημα.. "


 


Ἀπό το "Ἀναζητώντας τό ἐναργές νόημα"
-  τοῦ Σταύρου Ἐμμανουήλ


Φῶς ἱλαρό· χρυσαφένιο φῶς καταυγάζον τὰ χρώματα. Καὶ τὶς ψυχές.
Φαιδρὴ ἀτμόσφαιρα γαλήνης καὶ καταλλαγῆς.
Κλίμα τοῦ μέτρου καὶ τῆς πραότητας.   ….   ….

Τὸ παλιὸ σπίτι τοῦ καθηγητῆ ἔστεκε ἀντίκρυ στὴ θάλασσα, ποτισμένο ἁρμύρα καὶ χρόνο. 
Τὸν ὑποδέχθηκε δίπλα στὴ σύζυγό του.
Στὸ ἐσωτερικό, βασιλεύει ὁ χρόνος καὶ τὸ πνεῦμα, μαζὶ μὲ τὴ φροντίδα τῆς νοικοκυρᾶς. 
Τὸ θάμπος τοῦ εἰκονοστασιοῦ μὲ τὴν ἀναμμένη καντήλα, τοῦ ζέστανε τὴν καρδιά.
Παντοῦ γύρω του οἰκογενειακὲς φωτογραφίες παιδιῶν καὶ ἐγγονιῶν.
Κάθισαν.   ….

Τὸ τρυφερὸ βλέμμα αὐτοῦ τοῦ σοβαροῦ ἀνθρώπου, τὸν ἀγκάλιασε μὲ συμπάθεια.

- Ἂν δὲν θέλετε νὰ βρεθεῖτε στὴν κατάσταση διάστασης μεταξὺ λόγου καὶ ἔργου, ποὺ καταγγέλλετε στὸν πατέρα σας, ὀφείλετε νὰ τὸν συγχωρήσετε.
Τὰ ἔργα μας μᾶς καθορίζουν, ὄχι οἱ ἐξαγγελίες μας.
Ἡ ἀγάπη εἶναι ὑπέρβαση διαρκής· καὶ τὸ βαθύτερο νόημα τῆς πίστεως, τῆς ὄντως ζωῆς, ἡ ἐλπίδα τοῦ μέλλοντος αἰῶνος.
Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ. Οἰκοδομεῖ τὸν πλησίον.
Ἀντίθετα, ἡ ἀπόρριψη τὸν ἐξουθενώνει.
Ἐπειδὴ μπορεῖ νὰ σφάλουμε, ἀλλὰ παραμένουμε ἄνθρωποι μὲ αἰσθήματα.
Ὅταν Ἐκεῖνος καθημερινὰ μᾶς συγχωρεῖ, πῶς μποροῦμε ἐμεῖς νὰ καταδικάζουμε ὁριστικά;  ….

Τίθεται – εἶπε – ἀσφαλῶς τὸ βασικὸ ἐρώτημα πῶς διέπραξε ἡ κοσμικὴ σκέψη τὴν ἀνοησία νὰ παραμερίσει καὶ ἐν τέλει νὰ ἀπορρίψει τὸν Θεό;
Αὐτὴ ἡ ἀποστασία, εἶναι ἔργο τοῦ διαφωτισμοῦ.
Ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε συνέπεια τῆς καταθλιπτικῆς δεσποτείας τῆς δυτικῆς ἐκκλησίας.
Καὶ τῆς ἀπώλειας τοῦ νοήματός της.
Σήμανε τὴν ἀπαρχὴ τῆς ρήξης – ὄχι ἁπλῶς τοῦ διαχωρισμοῦ – ἀλλὰ καὶ τῆς ρήξης κοσμικοῦ καὶ Θείου πνεύματος.
Ἀλλὰ κοσμικὸ πνεῦμα δὲν ὑπάρχει διαχωρισμένο ἀπὸ τὸν Θεό.
Ἐπειδὴ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς εἶναι τὸ πνεῦμα.
Ἄρα ἡ σημερινὴ κατάληξη στὸ μηδὲν ἦταν ἀναπόφευκτη.

Ὅλο τὸ μεσοδιάστημα ὑπῆρξε ἡ περίοδος μετάβασης.
Ἡ διολίσθηση τῆς διανόησης ἀπὸ τὸ νόημα στὸ μηδέν.
Μεγάλα πνεύματα, μὲ χάρισμα λόγου καὶ καλλιτεχνικῆς δημιουργικότητας, πραγμάτωσαν αὐτὴ τὴν πορεία.
Οἱ κοινωνίες τοὺς πίστεψαν καὶ τοὺς ἀκολούθησαν.
Οἱ λίγοι ποὺ διαφοροποιήθηκαν, περιθωριοποιήθηκαν. 
Ὁ ἀντίχτυπος ὅλης αὐτῆς τῆς περιπέτειας ἀναπόφευκτα σάρωσε καὶ τὸν τόπο μας.

- Ἀλλὰ ἡ ἀρχὴ τῆς ἀμφισβήτησης τοῦ Θεοῦ, δὲν ὀφείλεται κατὰ τὸ κοινῶς λεγόμενο στὴν ἐξέλιξη τῶν μέσων παραγωγῆς καὶ στὰ ἐν γένει ἐπιστημονικὰ ἐπιτεύγματα;

- Τὸ γεγονὸς ὅτι στὴν πιὸ ἐξελιγμένη σ’ αὐτοὺς τοὺς τομεῖς ἐποχή μας, ἡ πίστη ἐπιζεῖ καὶ ἀκμάζει, ὅτι προβάλει ἐπιτακτικὴ ἡ ἀνάγκη της, ἀποδεικνύει νομίζω τὸ σφάλμα τοῦ ἰσχυρισμοῦ.
Τὸ ὕψιστο ἀντικείμενο τῆς ἐπιστήμης εἶναι ὁ Θεός.
Καὶ αὐτὸ πιστεύω θὰ ἀνακαλύπτει πάντα ἡ ἐπιστήμη.

- Καὶ γιατί ἐπιβλήθηκαν οἱ ἰδέες τοῦ μηδενισμοῦ;
Πιστεύετε ὅτι ὑπηρετοῦν κάποια σκοπιμότητα;

- Γιὰ κάποιον λόγο ποὺ δὲν τὸν καταλαβαίνω – ἐπειδὴ δὲν εἶμαι πολιτικός – προκρίνεται αὐτὴ ἡ σκέψη.
Τὸ 1955 ἡ παγκόσμια διανόηση ὑποδέχθηκε μὲ ἐνθουσιασμὸ τὴ Λολίτα, τὸ περίτεχνο στὸ ὕφος, ἀλλὰ διεστραμμένο πορνογράφημα τοῦ Ναμπόκοφ.
Ὁ συγγραφέας ἐκθειάστηκε – μεταξὺ ἄλλων ἀνάλογων – γιὰ τὴν ἐξέχουσα περιφρόνησή του στὴν κοινὴ λογική, στὰ παραδεδεγμένα ἤθη, στὴν πολιτικὴ εὐπρέπεια.
Ἀδιανόητο γιά… διανόηση. «Που πάει ὅλο αὐτό;» ἀναρωτιοῦνταν κάποιοι τότε. 
Σήμερα ποὺ εἰσπράττουμε τὶς συνέπειες, ξέρουμε.  ….

Πρέπει νὰ ξέρετε ὅτι ἡ διερεύνηση τῆς νοσηρότητας εἶναι χρήσιμη ὣς τὸν βαθμὸ ποὺ τὸ ἀπαιτεῖ ἡ κατανόηση τοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ τοῦ κόσμου ποὺ μᾶς περιβάλλει. Μέχρι ἐκεῖ.
Ἡ ἔμμονη καταγγελτικὴ διάθεση, ὅταν δὲν ἀναπαράγει τὸ κακό, σίγουρα δὲν οἰκοδομεῖ τὸ καλό. Καὶ ὅπως ἔχει εἰπωθεῖ, κακὸ εἶναι ἡ ἀπουσία τοῦ καλοῦ.

- Ὅμως δὲν χρειάζεται νὰ ἔχουμε μιὰ διαρκὴ ἐπαγρύπνηση γιὰ νὰ ἀποφύγουμε τὸν κίνδυνο τῆς ἀφομοίωσης καὶ τῆς ἀλλοτρίωσης; 
Τὸ κυρίαρχο γίγνεσθαι μᾶς περιλαμβάνει, στὸν βαθμὸ ποὺ συμμετέχουμε σ’ αὐτό.

- Ἀκριβῶς. Ἄρα πρέπει νὰ ἀναζητοῦμε καὶ νὰ πραγματοποιοῦμε μιὰ ἄλλη ἐκδοχὴ τῆς ζωῆς. 
Νὰ δίνουμε προτεραιότητα στὸν ἐσωτερικὸ ἀγώνα.
Καὶ νὰ ὑπηρετοῦν οἱ ἐνέργειές μας ἕναν ἀνώτερο σκοπό.
Ἀπὸ τὸ ἕνα στὸ ἄλλο νὰ κυμαίνεσαι. Ποὺ εἶναι τὸ ἴδιο.
Ἡ ὁδὸς τῆς θεώσεως. Ἡ ἕνωσις διὰ τῆς ὁμοιώσεως.
Μὲ τρόπο ἀκατάληπτο διὰ τῆς λογικῆς, ποὺ ὅμως βιοῦται. Καὶ νοηματοδοτεῖ τὴν ὕπαρξη. 
Καὶ λὲς «γι’ αὐτὸ ὑπάρχω».

Αὐτὸ εἶναι τὸ μέγιστο ποὺ μπορῶ νὰ θηρεύσω ἀπ’ τὴ ζωή.
Κι αὐτὴ εἶναι ἡ πύλη τῆς αἰωνιότητας.
Μαθαίνεις τὴ μέγιστη ἴσως ἀλήθεια, ποὺ ἔχει ἐπιτραπεῖ στὸν ἄνθρωπο.

Τὶς ἑπόμενες μέρες ὁ Λευτέρης, ἀναπολώντας τὰ λόγια του καθηγητοῦ, αἰσθάνθηκε ὅτι ἔφθασε ἐπιτέλους στὴν κατάληξη τῆς ἀναζήτησής του.
Ἀξιώθηκε νὰ ὑπερβεῖ τὴν ἄρνηση.
Κατάλαβε, ὅτι ἡ νοηματοδότηση τῆς ζωῆς προϋποθέτει κατάφαση.


 [Από το αφιέρωμα «Tο μηδέν και το νόημα»
του περιοδικού Πειραϊκή Εκκλησία, τ. 29, Ιανουάριος 2018]


antifono – [2fA]


                                                              


Δευτέρα 19 Φεβρουαρίου 2018

"Συγχωρῆστε μου.. "











Ἅγιος Λουκᾶς ὁ Ἰατρός, «Λόγοι καί ὁμιλίες»
- ἀπό
τόν ἑσπερινό τῆς Συγχωρήσεως


Πρέπει, ἀδελφοὶ καὶ ἀδελφές μου, νὰ ἔχουμε πάντα χαραγμένο στὴν καρδιά μας καὶ νά θυμόμαστε τὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ:
«᾿Εὰν γὰρ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος· ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν. » (Μτ. 6, 14-15).
Εἶναι πολὺ φοβερὰ αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ Κυρίου.
Ἂν δέν συγχωροῦμε τὰ παραπτώματα τοῦ πλησίον μας, τότε καὶ ὁ Χριστός, στή Φοβερὰ του Κρίση, θὰ μᾶς βάλει στά ἀριστερά του, δέν θὰ μᾶς συγχωρέσει τὶς ἁμαρτίες μας· διότι καὶ ἐμεῖς δέν ἀφήναμε τὰ παραπτώματα τοῦ πλησίον μας. 
Βλέπετε, γιατί πραγματικὰ εἶναι φρικτὸ πράγμα νά μὴν συγχωροῦμε τοὺς ἀνθρώπους.

Ὁ ἱερομόναχος Τίτος τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου βρισκόταν στήν ἐπιθανάτιά του κλίνη.
Μαζεύτηκε γύρω του ὅλη ἡ Ἀδελφότητα τῆς Μονῆς.
Ὅλοι ἤξεραν ὅτι ὑπάρχει παλιὰ ἔχθρα μεταξὺ τοῦ Τίτου καὶ τοῦ ἱεροδιακόνου Εὐάγριου, γι’ αὐτὸ καὶ ἔφεραν τὸν Εὐάγριο νά συμφιλιωθεῖ μὲ τὸν Τίτο πρὶν αὐτός ἀποθάνει.
Ὁ μακάριος αὐτὸς, ὁ Τίτος σηκώθηκε στό κρεβάτι του, ἔσκυψε μπροστὰ στόν Εὐάγριο τὸ κεφάλι του καὶ τοῦ ζήτησε συγγνώμη.
Ἀλλὰ ὁ σκληρόκαρδος Εὐάγριος τοῦ ἀπάντησε μὲ ἕναν τρομερὸ λόγο:
«Δέν θὰ σὲ συγχωρήσω οὔτε σ’ αὐτὴ τὴν ζωὴ οὔτε στή μέλλουσα».
Μόλις τὸ εἶπε αὐτὸ ἔπεσε νεκρός, καὶ ὁ μακάριος Τίτος σηκώθηκε ὑγιὴς ἀπὸ τὸ κρεβάτι του.   ….

Γνωρίζουμε καὶ ἄλλο παράδειγμα, ἀπὸ τὸν βίο τοῦ μάρτυρα Νικηφόρου.
Ὕπῆρχε ἔχθρα μεταξὺ αὐτοῦ καὶ τοῦ πρεσβυτέρου Σαπρικίου, μὲ τὸν ὁποῖον κάποτε ἦταν πολὺ καλοί φίλοι.
Ὅμως, ὅπως συχνὰ συμβαίνει, ὁ διάβολος μὲ τίς πανουργίες του κατέστρεψε αὐτὴ τή φιλία. 
Ἦταν καιρὸς πού γινόταν σφοδρὸς διωγμὸς κατὰ τῶν χριστιανῶν.
Ὁ πρεσβύτερος Σαπρίκιος συνελήφθη, τὸν βασάνισαν καὶ τελικὰ τὸν ὁδήγησαν σὲ μαρτύριο.
Ὅταν πῆγαν νά τὸν ἐκτελέσουν, ὁ Νικηφόρος τὸν ἀκολουθοῦσε, ἔπεφτε μπροστὰ του καὶ τὸν ἱκέτευε λέγοντας: «Μάρτυρα τοῦ Χριστοῦ, συγχώρησέ με».
Ὁ Σαπρίκιος ὅμως, δέν ἤθελε νά τὸν συγχωρήσει.
Ὅταν ἔφτασαν στόν τόπο τοῦ μαρτυρίου, ὁ Σαπρίκιος ξαφνικὰ εἶπε:
«Μὴν μὲ ἀποκεφαλίζετε. Ἀρνοῦμαι τὸν Χριστό».
Ἔτσι ἀρνήθηκε τὸν Χριστὸ του καὶ χάθηκε ἡ ψυχὴ του.
Τὴν θέση του πῆρε ὁ Νικηφόρος, ὁ ὁποῖος ἔσκυψε τὸ κεφάλι του κάτω ἀπὸ τὸ τσεκούρι τοῦ δημίου, μαρτύρησε καὶ δοξάστηκε στούς Οὐρανούς.

Τρομερό, πραγματικὰ τρομερὸ γεγονός. 
Καὶ νομίζω ὅτι πρέπει νά ταράξει αὐτοὺς πού δέν θέλουν νά συγχωροῦν τὸν πλησίον τους.
Θυμηθεῖτε τὸν Κύριο πού συγχωροῦσε ὅλους: συγχώρησε τὸν ληστὴ πάνω στό Σταυρό, τὸν τελώνη, τὴν πόρνη, ποὺ ἔβρεξε μὲ τὰ δάκρυά της τὰ πόδια του καὶ τὰ σκούπισε μὲ τὰ μαλλιὰ της.
Ἂς θυμηθοῦν αὐτοί πού δέν θέλουν νά συγχωροῦν τὴν παραβολὴ τοῦ κακοῦ δούλου, πού ὁ βασιλιὰς τοῦ χάρισε τὸ πολὺ μεγάλο χρέος του.
Ἐκεῖνος, ὅμως, μόλις βγῆκε ἀπὸ τὸν βασιλιά, βρῆκε ἕναν ἀπὸ τοὺς συνδούλους του πού τοῦ ὄφειλε ἕνα μικρὸ ποσό.
Τὸν ἔπιασε καὶ τὸν ἔσφιγγε νά τὸν πνίξει, λέγοντάς του: «Ξόφλησέ μου τὸ χρέος».
Ὅταν τὸ εῖδαν αὐτὸ οἱ σύνδουλοί του, λυπήθηκαν παρὰ πολύ.
Πῆγαν καὶ τὸ διηγήθηκαν στόν κύριό τους. Τότε ὁ βασιλιὰς τὸν κάλεσε καὶ τοῦ εἶπε: 
«Δοῦλε πονηρέ, πᾶσαν τὴν ὀφειλὴν ἐκείνην ἀφῆκά σοι, ἐπεὶ παρεκάλεσάς με. οὐκ ἔδει καὶ σὲ ἐλεῆσαι τὸν σύνδουλόν σου, ὡς καὶ ἐγώ σε ἠλέησα; καὶ ὀργισθεὶς ὁ κύριος αὐτοῦ παρέδωκεν αὐτὸν τοῖς βασανισταῖς ἕως οὗ ἀποδῷ πᾶν τὸ ὀφειλόμενον αὐτῷ.» 
(Μτ. 18, 32-34).

Φοβερὸς εἶναι αὐτὸς ὁ λόγος. 
Μᾶς παροτρύνει νά εἴμαστε ἐλεήμονες, σπλαχνικοὶ καὶ νά συγχωροῦμε τοὺς ἄλλουςἘμεῖς ὅμως, πολὺ συχνὰ, γινόμαστε ἄσπλαχνοι, ἐπιμένουμε στά δικὰ μας καὶ δέν συγχωροῦμε τὸν πλησίον.   ….

Ἂν τυχὸν θὰ ἀπαντήσουμε καὶ ἐμεὶς μὲ προσβολὴ στήν προσβολὴ καὶ θ’ ἀνάψει στήν καρδιά μας ἡ φλόγα τοῦ μίσους, τότε ἂς σταματήσουμε καὶ ἂς σκεφτοῦμε λιγάκι καί νά ποῦμε:
Καὶ ποιός εἶμαι ἐγὼ πού τὸν μισῶ, εἶμαι μήπως καλύτερος ἀπ’ αὐτόν;
Δέν εἶμαι καὶ ἐγὼ γεμᾶτος ἁμαρτία; Τότε γιατὶ τὸν μισῶ;
Καὶ ἀμέσως θὰ ἠρεμήσει ἡ καρδιά μας. Ὁ καλὸς λόγος θὰ σβήσει τὸ μίσος.   ….

Ἀρχίζει ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή.
Ὁ Κύριος ζητᾶ νά συγχωρήσουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον.
Καὶ πρῶτος ἐγὼ πρέπει νά σᾶς ζητήσω συγγνώμη.
«Συγχωρῆστε μου, πατέρες καὶ ἀδελφοί, τὶς ἁμαρτίες πού ἔκανα σ’ αὐτὴ τὴν ἡμέρα καὶ σ’ ὅλες τίς ἡμέρες τῆς ζωῆς μου».



orthodoxia – [2fA]



"Καθαρά Δευτέρα! "








[2φΑ]










Κυριακή 18 Φεβρουαρίου 2018

"Νοήματος ἁλίευσις "




Μηδενός θρίαμβος; (ἢ Νοήματος ἁλίευσις) - Δράμα σέ πέντε πράξεις
-  Ἀντώνης Ν. Παπαβασιλείου

Στή μαύρη νύχτα ζωγραφίζω γιασεμιά - νά ξημερώσει  (Δ. Ι. Ἀντωνίου)


Νύχτα ἀνοιξιάτικη. Στριμωγμένοι – μὲ τὰ καλά μας – στὸν αὐλόγυρο τοῦ ναοῦ,
μὲ ὁλόφρεσκες λευκὲς λαμπάδες καὶ περίεργες προσδοκίες, ἀκοῦμε ἀπὸ τὰ
μεγάφωνα τὸ ἑωθινὸ ποίημα «Ἰδοὺ σκοτία καὶ πρωΐ, καὶ τί πρὸς τὸ μνημεῖον
Μαρία ἕστηκας, πολὺ σκότος ἔχουσα ταῖς φρεσίν;».
Η ζωή μας σε περίληψη.
Σπασμένες οι λάμπες τοῦ βίου κι ἐμεῖς νὰ ψαχουλεύουμε ἀνίδεοι.

Σκοτάδι παντοῦ. Τὸ μηδὲν φάρος ἰδιότυπος.
Φοράει κι αὐτὸ τὰ καλά του καὶ προσκαλεῖ σὲ λειμώνα ὑποσχέσεων.
Σὰν ἐκεῖνο τὸ παλαιὸ λιβάδι (ἀλλά τε Σειρῆνες λιγυρῇ θέλγουσιν ἀοιδῇ ἥμεναι
ἐν λειμῶνι, πολὺς δ᾿ ἀμφ᾿ ὀστεόφιν θὶς ἀνδρῶν πυθομένων) τὸ στρωμένο
μὲ ἀνήμπορα κόκκαλα. Θριαμβεύει λοιπόν;
Τζάμπα θὰ θραύσουμε τὰ κόκκινα αὐγὰ τὸ βράδυ τοῦ μοναδικοῦ Σαββάτου;


α. ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΑΠΛΙ

Τὸ Ναύπλιο ἐκτὸς ἀπὸ τυπογραφεῖο ἱστορίας καὶ κυβερνήσεων τῆς πρώτης
Ἑλλάδας, εἶναι καὶ πολύκαρπο χωράφι ποίησης.
Ὅταν οἱ λέξεις γίνονται καραμέλες ἢ ξύλα ἀπελέκητα, ἔρχονται οἱ ποιητὲς
καὶ σώζουν. Μᾶς φυγαδεύουν ἀπὸ τὴν ἀ-νοησία.
Ἔχουν περάσει ἀπὸ ὀδύνες καὶ ἀποτυχίες, γδέρνοντας ναρκισσισμοὺς καὶ ψευδαισθήσεις. Γνωρίζουν.

Γιὰ χρόνια μὲ συντροφεύει τόμος μὲ τοὺς στίχους τοῦ Πάνου Λιαλιάτση.
Τὸν ἀνοίγω σὰν Τυπικό, νὰ μάθω ποιά ἀκολουθία πόνου ψέλνεται σήμερα,
σὲ ποιό ἦχο παραμυθητικό.

«Ἔτσι ἄρχισε ὁ διάλογος μὲ τὸ ἔσω φῶς
ποὺ ἐξαίφνης πέρασε τὴν πληγὴ καὶ ἔφτασε
στὴν καρδιά.
Κι ἂν σοῦ γράφει νὰ ντυθεῖς ὁλόκληρη τὴ νύχτα
θὰ τὴ δεχτεῖς πιὰ ὡς προάγγελο τῆς Ἄλλης ἡμέρας».

Εἶναι ἐκεῖνο τὸ μαῦρο σκοτάδι πρὸ τοῦ φωτοφόρου μνήματος.
Ντυνόμαστε τὴ νύχτα ὁλάκερη. Δὲν ἔχει, ἐδῶ, παιχνίδια ἢ λεκτικὰ τερτίπια.
Βλέπεις κατάματα τὸν φόβο. Δὲν τὸν ντύνεις μὲ δόξα, χρυσὸ ἢ ἡδονή.
Ὄχι εἴδωλα, ἐκ πέτρας ἀγόνου.
Τότε μποροῦμε νὰ πᾶμε παραπέρα, νὰ συναντηθοῦμε μὲ τὸ ἀπρόβλεπτο.


β. ΡΟΔΙΝΑ ΑΚΡΟΓΙΑΛΙΑ

Ποίηση τώρα τοῦ 1908.
Ὁ Γέροντας τῆς Σκιάθου σκαλίζει τὸ πυξάρι τοῦ νοήματος:

«Ὁ γερο-Γατζῖνος μοῦ ἔκαμε καφέν, χωρὶς νὰ τοῦ παραγγείλω.
Δὲν ἦτο ἡ ὥρα τώρα δι᾿ ὁμιλίαν. Εἰς τὰς ὥρας τοῦ ροδίνου λυκαυγοῦς κανὲν
τοιοῦτον δὲν ἔχει τὸν τόπον του. Δὲν εἶχε σκάσει ἀκόμη τ᾿ ἀφιόνι.
Ἦτο ἡ ὥρα διὰ μαχμουρλίκι τουρκικόν.
Ἄλλως θὰ μοῦ διηγεῖτο πολλὰς ἱστορίας· πῶς ὁ γερο-Ἀκούκατος, τὸν παλαιὸν καιρόν, 
εἶχε λάβει τὸ ἐπώνυμον τοῦτο, καθότι ὅταν ἔκαμνε τὸν διαλαλητήν,
εἰς τὰς δημοπρασίας, ἐπανελάμβανε συχνὰ ἐρωτηματικῶς πρὸς τὸ κοινὸν
«τ᾿ ἀκούκατε, βρὲ παιδιά;», ἐπειδὴ κατήγετο ἀπὸ τὰς Ἀθήνας, ὅπου ἐπροφέρετο οὕτω,
ἀντὶ ἀκούσατε· αὐτὸς λοιπὸν ὁ Ἀκούκατος, ὅταν εἶχε τὸ καφενεδάκι,
εἰς τὸν ἄλλον γιαλόν, πρὸ χρόνων, ἔρημος καὶ μοναχὸς στὰ ξένα, εἶχεν ὡς
κατοικίαν αὐτὸ τὸ μαγαζάκι του, κ᾿ ἐκοιμᾶτο ἐπὶ τῆς σανίδος τοῦ καναπέ, δύο σπιθαμῶν 
τὸ πλάτος, μὲ δύο προσκέφαλα εἰς τὰς δύο ἄκρας· ὥστε, ὅταν ἤθελε
νὰ γυρίσῃ ἀπὸ τὸ ἄλλο πλευρόν, ἀνεκάθιζε, κ᾿ ἐπλάγιαζε τὴν κεφαλὴν πρὸς τὰ
ἐκεῖ ὅπου εἶχε πρὶν τοὺς πόδας.
Ἀλλ᾿ ἦτο τόσον πρόθυμος νὰ περιποιῆται τοὺς πελάτας, ὥστε ποτὲ δὲν ἐχόρταινε
τὸν ὕπνον, καὶ ἅμα τοῦ ἔκρουέ τις τὴν θύραν, ξένος, πτωχὸς ἢ ἄστεγος, πάραυτα ἐσηκώνετο 
καὶ τοῦ ἤνοιγε· καὶ τοῦ ἔκαμνε καφὲν ἢ φασκομηλιάν, καὶ ἂν εἶχε καὶ
ἂν δὲν εἶχε πεντάλεπτον».

Γιατί νὰ μὴ πάρω ἀπὸ "Τὰ ρόδινα ἀκρογιάλια" ἰδέες (τρέμω τὴ λέξη) ἀπὸ τὸ ὑπέροχο συμπόσιο 
τῶν φίλων δίπλα στὸ κῦμα;
Ἐκεῖ ποὺ μὲ κέφι καὶ μελαγχολία γυροφέρνουν τὶς ἀνησυχίες τους καὶ τὰ ναυάγιά τους. 
Τί νὰ μᾶς πεῖ ὁ γεροΑκούκατος; Τί εἶναι τοῦτα;
Μά, χαρά. Ὀμορφιά. Ἁπλά, στέρεα, ἀνεπιτήδευτα στήνει τὸν ἀργαλειό της.
Πετάει τὰ ξέφτια τῆς τυχαιότητας, τοῦ τίποτα, τοῦ κενοῦ.
Καὶ ἱστορεῖ χαλὶ ποὺ ἀλλιῶς σὲ τυλίγει.
Βλέπεις, πιά, πὼς ἐδῶ κάτι γίνεται, κάτι ἀξίζει.
Τὸ Σκιαθίτικο κελάρι εἶναι ἀπὸ μόνο του ζωῆς πλημμύρισμα. Σχολεῖο.


γ. ΤΙ ΕΜΑΘΕ Η ΑΓΚΑΘΑ ΚΡΙΣΤΙ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Τὴν ἑπομένη τῆς Παναγίας τοῦ 1993.
Αὔγουστος στὸ Μπρίστολ κι ἀγοράζω ἕνα μικρὸ βιβλιαράκι. Seasons of the Spirit.
Τὸ ἀνέσυρα τὶς προάλλες ἀπὸ τὴ λήθη τῆς σκόνης καὶ τῶν μεριμνῶν τὴν σπουδαιότητα. 
Κι ἐκεῖ στὴ σελίδα 201, ὑπὸ τὸν τίτλο Facing despair, ἡ κυρία τῶν ἀστυνομικῶν μυστηρίων, 
ἡ Ἀγκάθα Κρίστι, δίνει λύσεις καὶ στῆς ὕπαρξης τὰ ἀδιέξοδα.

Περιγράφει – στὴν αὐτοβιογραφία της – μιὰ καθημερινὴ σκηνὴ μέσα στὴν τάξη. 
Ἀριθμοὶ στὸν μαυροπίνακα. Πλήξη. Ἡ λογικὴ ἀπαστράπτουσα.
Ὅταν, ξάφνου, ἡ κοντούλα δασκάλα (μὲ τὸ θεληματικὸ πηγούνι) γυρνάει πρὸς τοὺς μαθητὲς 
καὶ τοὺς μιλᾶ. Δίνει μαρτυρία.
Ὅλοι σας, τοὺς λέει, μὰ ὅλοι σας, θὰ ἔρθει στιγμὴ ποὺ θὰ ἀντικρύσετε τὴν ἀπόγνωση. 
Θὰ περάσετε ἀπὸ τὸν κῆπο τῆς Γεσθημανῆς.
Πιστέψτε πὼς αὐτὸ δὲν εἶναι τὸ τέλος. Κρατηθεῖτε ἀπὸ τὴν πίστη αὐτή.
(Ἐκεῖ ὁ Κύριος).
Ἐὰν δὲν ἀγαπᾶτε, δὲν γνωρίζετε τὸ νόημα τῆς Χριστιανικῆς ζωῆς.

Καὶ μετὰ γύρισε στὸν πίνακα καὶ στὰ προβλήματα. Ἀφοῦ μᾶς κούφανε ὅλους.
Μὲ τὴν ἐξίσωση τῆς ὑποφέρουσας ἀγάπης, ὅπου ἡ λύσις, ὁ ἄγνωστος Χ, εἶναι γνωστός: 
καὶ ἑώρακας αὐτὸν καὶ ὁ λαλῶν μετὰ σοῦ ἐκεῖνός ἐστιν.


δ. ΡΩΣΙΚΗ ΕΠΕΛΑΣΙΣ

Ἑτοιμάζω δίπλα στὸ σβηστὸ τζάκι μιὰ στοίβα βιβλίων.
Λίστα θερινῆς ἀνάγνωσης.
Πρῶτο, στὴν κορυφὴ τῆς ἀγωνίας: «π. Ἀλεξάνδρου Σμέμαν, Ἡμερολόγιο
1973-1983». Ξανὰ νὰ τὸ πιάσω – πῶς λέγαμε πιάνω προζύμι.
Γιὰ νὰ γένει τὸ πρόσφορο τῆς εὐχαριστίας, τῆς δοξολογίας.

Οἱ Ρῶσοι. Λόσκυ, Φλωρόφσκυ, Σμέμαν, Μέγιεντωρφ καὶ τόσοι ἄλλοι.
Μιὰ ἐπέλασις πραγματικῆς ἀγάπης, χαρᾶς, δίψας γιὰ τὴ Βασιλεία.
Μὲ προβλήματα, μὲ χούγια, μὲ ἐλλείψεις, ἴσως.
Ἀλλὰ μὲ πάθος γιὰ τὸ φῶς, τὴν χάρη, τὸν Λόγο.
Νὰ παλεύουν ντόμπρα μὲ τὴν πραγματικότητα καὶ νὰ ἀποστάζουν χαρά.

Μᾶς λέει ὁ παπαΑλέξανδρος:
«Ἡ κύρια καὶ διαρκὴς αἴσθησή μου εἶναι ἡ αἴσθηση τῆς ζωῆς.
Εἶναι ἀρκετὰ δύσκολο νὰ τὸ ἐκφράσω μὲ λόγια. 
Ἴσως ἡ πληρέστερη λέξη σ’ αὐτὸ τὸ αἴσθημα νὰ εἶναι τὸ θαῦμα, ἡ ἀντίληψη πὼς ἡ κάθε 
στιγμή, ἡ κάθε κατάσταση εἶναι ἕνα δῶρο (καὶ ὄχι κάτι τὸ προφανές, τὸ δεδομένο).
Τὸ κάθετι εἶναι πάντα νέο, τὸ κάθετι δὲν εἶναι ἁπλῶς ζωή, ἀλλὰ συνάντηση μὲ τὴ ζωή, 
καὶ γι’ αὐτὸ μιὰ ἀποκάλυψη.
Τὸ γράφω αὐτὸ καὶ συνειδητοποιῶ πὼς αὐτὲς δὲν εἶναι οἱ σωστὲς λέξεις, ἀλλὰ δὲν μπορῶ 
νὰ βρῶ ἄλλες.
Τὸ μόνο ποὺ ξέρω εἶναι πὼς αὐτὴ ἡ ζωὴ ὡς δῶρο ἀπαιτεῖ τὴν προσοχή μου, μιὰν ἀπάντηση 
ἐκ μέρους μου· μ' ἄλλα λόγια, ὅτι ἡ ζωὴ εἶναι μιὰ συνεχὴς ἀποδοχὴ ἑνὸς δώρου».

Ἡ ζωὴ μιὰ συνεχὴς ἀποδοχὴ ἑνὸς δώρου. Μάλιστα. Πολυώδυνη ἐπιλογή.
Κάτι πιὸ εὔκολο δὲν ἔχει τὸ μενού;


ε. ΑΘΩΝΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΑΤΑΡΙΟΝ

Τὸ κούφωμα τοῦ παραθύρου σχηματίζει ἕνα σταυρό.
Ἀπὸ ἐκεῖ βλέπεις τὸ ἁγιονορείτικο καθολικό. Εἶναι πρωὶ ἀκόμη.
Καὶ στὴν ἐσοχή, ἀκουμβισμένο ἕνα Ἀναστασιματάριον.
Ἡ φωτογραφία τοῦ φίλου τὰ ἔχει ὅλα. Ὁ Σταυρός, ἡ Ἀνάστασις, ἡ Ἐκκλησία.
Πῶς τὸ ἔλεγε ὁ Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης:
«Τώρα δὲν ὑπάρχει χάος, θάνατος, νέκρωση, ἅδης.
Τώρα ὅλα χαρά, χάρις στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας.
Ἀναστήθηκε μαζί Του ἡ ἀνθρώπινη φύση.
Τώρα μποροῦμε καὶ μεῖς νὰ ἀναστηθοῦμε, νὰ ζήσουμε αἰώνια κοντά Του…

Τί εὐτυχία ἡ Ἀνάσταση! “Καὶ σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τὸν αἴτιον”.
Ἔχεις δεῖ τὰ κατσικάκια τώρα τὴν ἄνοιξη νὰ χοροπηδοῦν πάνω στὸ γρασίδι·
νὰ τρῶνε λίγο ἀπὸ τὴ μάνα τους καὶ νὰ χοροπηδοῦν ξανά;
Αὐτὸ εἶναι τὸ σκίρτημα, τὸ χοροπήδημα.
Ἔτσι ἔπρεπε καὶ μεῖς νὰ χοροπηδοῦμε ἀπὸ χαρὰ ἀνείπωτη γιὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου 
καὶ τὴ δική μας».
Τὸ σκίρτημα αὐτὸ δίνει ἀπαντήσεις. Ψαρεύει νόημα ἀπὸ τὰ σκοτεινὰ νερά.
Φωτίζει καὶ ἀπαντᾶ στὸ κενό, στὸ ζόρικο μηδέν.
Πῶς; Μὲ τὸ κενὸ τοῦ μνήματος.

ΟΡΘΡΙΣΩΜΕΝ ΟΡΘΡΟΥ ΒΑΘΕΩΣ
Τὰ τσόφλια τοῦ Ἅδη συντρίβεις,
ἀγαπώντας.


[Από το αφιέρωμα «Tο μηδέν και το νόημα»
του περιοδικού Πειραϊκή Εκκλησία, τ. 29, Ιανουάριος 2018]



antifono – [2fA]


                                                               


"Αρχή καλού έργου.. "



– ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΥΓΓΝΩΜΗΣ


Αββά Ισαάκ του Σύρου
-  από τις
ΠΑΡΕΝΕΣΕΙΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ


Όταν θελήσεις να κάνεις αρχή καλού έργου, πρώτα να ετοιμάσεις τον εαυτό σου για την αντιμετώπιση των πειρασμών, που πρόκειται να έρθουν εναντίον σου. 
Γιατί ο εχθρός, όταν δει κάποιον ν' αρχίζει με θερμή πίστη μια θεάρεστη ζωή, συνηθίζει να του επιτίθεται με διάφορους και φοβερούς πειρασμούς, ώστε να δειλιάσει απ' αυτούς ο άνθρωπος και να εγκαταλείψει την καλή του πρόθεση. 
Και παραχωρεί ο Θεός να πέσεις σε πειρασμό, για να χτυπήσεις επίμονα τη θύρα (του ελέους) Του και για να ριζώσει μέσα στον νου σου, από τον φόβο των θλίψεων, η μνήμη Εκείνου, και για να Τον πλησιάσεις με τις προσευχές, ώστε ν' αγιασθεί έτσι η καρδιά σου από την ακατάπαυστη ενθύμησή Του. 

Και όταν Τον επικαλείσαι, θα σε ακούσει. 
Και θα μάθεις έτσι, ότι ο Θεός είναι αυτός που σε λυτρώνει. 
Και τότε θα νιώσεις ζωντανή την παρουσία Εκείνου που σ' έπλασε και σε δυναμώνει και σε προστατεύει. 
Γιατί η σκέπη και η πρόνοια του Θεού αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους. 
Δεν γίνεται όμως ορατή, παρά μόνο σ' εκείνους που καθάρισαν τον εαυτό τους από την αμαρτία και είναι συνεχώς προσηλωμένοι στον Θεό. 
Εξαιρετικά μάλιστα φανερώνεται σ' αυτούς η βοήθεια και η πρόνοια του Θεού, όταν μπουν σε μεγάλη δοκιμασία για χάρη της αλήθειας· γιατί τότε την αισθάνονται πολύ καθαρά με την αίσθηση του νου.

Μερικοί, που είδαν αυτή (την βοήθεια) και με τα σωματικά τους μάτια, ανάλογα με τις δοκιμασίες, και διαπίστωσαν έτσι τη συμπαράσταση του Θεού, υποκινήθηκαν απ' αυτή σε γενναίες πράξεις, όπως μαθαίνουμε για τον Ιακώβ και τον Ιησού του Ναυή και τους Τρεις Παίδες και τον απόστολο Πέτρο και τους άλλους αγίους, που άθλησαν για τον Χριστό. 
Σ' αυτούς (η θεία βοήθεια) ήταν ολοφάνερη, έχοντας ανθρώπινη μορφή, δίνοντάς τους θάρρος και προετοιμάζοντάς τους για τον αγώνα της ευσέβειας. 

Αλλά και στους πατέρες, που έζησαν στην έρημο και έδιωξαν από κει τους δαίμονες και έγιναν κατοικητήρια αγγέλων, και σ' αυτούς παρουσιάζονταν συνεχώς οι άγιοι άγγελοι και με κάθε τρόπο τους βοηθούσαν και τους συμπαραστέκονταν σε όλα και τους στήριζαν και τους λύτρωναν από τους πειρασμούς, που οι άγριοι δαίμονες τους προξενούσαν. 
Αλλά και μέχρι σήμερα δεν απομακρύνεται η βοήθεια του Θεού από τους ανθρώπους που ολοκληρωτικά αφιερώθηκαν στα έργα που Εκείνος ευαρεστείται, αλλά βρίσκεται κοντά σε όλους, όσους Τον επικαλούνται. 
(Αββάς Ισαάκ)



impantokratoros – [2fA]