Χάρτινο το φεγγαράκι..

Μοναχικοί πλόες...

Δεν είναι όνειρο, ούτε ανάμνηση.
Είναι μια αίσθηση κατακλυσμική, επαναλαμβανόμενη και γι’ αυτό αξιολογήσιμη ίσως, ψυχαναλυτικά.

Βρίσκομαι ξαφνικά στο χώρο μου, σαν σε μια μεγάλη γυάλα – κάψουλα απομόνωσης, τριγυρισμένος από οικεία αντικείμενα και συλλογές. 
Ανασύρω από χαρτόκουτες καινούργια κομμάτια, αξιολογώ, προετοιμάζω παλιά, τα επιμελούμαι, κατασκευάζω και κάποια δικά μου και γνωρίζω καλά, πως
τ’ αποτελέσματα μπορούν να τα δουν όλοι - η θέα απ’ έξω είναι ελεύθερη.
Μάλιστα, μόλις έχω κάτι που μ’ ενδιαφέρει και το εγκρίνω, δηλαδή κάτι έτοιμο για παρουσίαση, το τοποθετώ σε ειδικό εκθεσιακό βάθρο για διευκόλυνση των επισκεπτών.

Στο άνοιγμα προς τον κόσμο δεν υπάρχει τοίχος, παράθυρο, τζάμι ή κουρτίνα, που να εμποδίζει τη θέα.
Η οπτική πρόσβαση είναι ανοικτή σε όλους.
Και η προσέλευση επίσης, ελεύθερη.

Από τον δρόμο φαίνονται σίγουρα καλά όλες οι κινήσεις μου στον προσεκτικά φωτισμένο χώρο εργασίας, εγώ όμως, με την πλάτη γυρισμένη προς τα έξω, δεν μπορώ να δω ποιοι περνούν, στέκονται και βλέπουν τι ετοίμασα.
Πότε-πότε, πλησιάζει κάποιος αγαπητός συγγενής ή στενός φίλος περαστικός, ανταλλάσσουμε δυο λόγια κι αυτό είναι όλο.
Εκείνο που μένει, είναι μια γενική αίσθηση μοναξιάς και απορίας…

Θα μου πεις, καλά, αυτό που κάνεις σ’ ευχαριστεί ή το κάνεις για τους άλλους;
Περιμένεις κάτι; Γιατί απορείς;

Ασφαλώς μ’ ευχαριστεί η ενασχόληση αυτή και με ικανοποιεί που οι λίγοι έστω, που δηλώνουν την παρουσία τους, επανέρχονται και μοιράζονται συχνά μαζί μου κάτι που με χαροποίησε ή με συγκίνησε.

Ως εδώ όλα καλά.
Όμως στην εξωτερική επιφάνεια του όλου σκηνικού, υπάρχει  τοποθετημένος ένας κρυφός μετρητής που καταγράφει επίσημα τον συνολικό αριθμό των επισκεπτών.
Κάποτε οι αριθμοί αυτοί είναι πραγματικά εντυπωσιακοί.
Κι εδώ μπαίνει η απορία μου.
Μαθαίνω το πόσοι, αλλά ποτέ δεν θα μάθω το ποιοι.
Είναι η απορία του πλήθους της σιωπής στο ημίφως της ανωνυμίας.
Απορία, για όλους εκείνους που αθόρυβα στέκονται, παρατηρούν, κρίνουν σιωπηλά ή σχολιάζουν μεταξύ τους κι απομακρύνονται.
Προσωπική κοινωνία δική μου, δεν υπάρχει – ίσως μόνο σε επίπεδο μεταφυσικό.

Αίσθηση, ανάλογη με την μοναξιά (δεν το λέω για πρώτη φορά), μιας μοναχικής θαλάσσιας περιπολίας με μάσκα μισοθολωμένη και αναπνευστήρα δυο δάχτυλα έξω απ’ το νερό, όπου απολαμβάνεις τη θέα ενός συναρπαστικού βυθού, συντροφιά μόνο με τον ήχο της ανάσας σου.

Μ Ψ

Share