"Η διαίσθηση του Χόρχε "

Από την συνέντευξη του Χόρχε Μπουκάι – [ 7ο από 9]

….

Πολλές φορές υπάρχει μια κρυφή γνώση, μια σκέψη ενστικτώδης, που σου λέει ότι δεν πρέπει να κάνεις κάτι.

Στην ψυχολογία αυτό ονομάζεται προειδοποίηση. Η σοφία μερικές φορές βασίζεται στο να μάθει κανείς να δίνει σημασία στις προειδοποιήσεις.
Γιατί αυτό που εσείς ονομάζετε ένστικτο, κάποιος θα μπορούσε να το ονομάσει διαίσθηση, κάποιος άλλος συλλογική συνείδηση, κτλ.

Είναι όλα όσα κανείς γνωρίζει, χωρίς να ξέρει πώς τα γνωρίζει.
Είναι ένα πλήθος πληροφοριών που δεν περνούν από τη νοημοσύνη σου, αλλά εσύ τις αισθάνεσαι, κι εκείνες σου λένε: «Αυτό όχι!», «Αυτό ναι!», «Εδώ πράσινο φανάρι!» ή «Εδώ κόκκινο φανάρι!».

Πιστεύω πως δεν υπάρχει κάτι χειρότερο από το να μην κοιτάς αυτά τα φώτα.
Δεν χρειάζεται πάντα να τους δίνεις σημασία, αλλά να τα βλέπεις.
Πάντα εσύ θα αποφασίζεις: «Κόκκινο φανάρι, αλλά εγώ θα το κάνω ούτως ή άλλως», «Πράσινο φανάρι, αλλά εγώ δεν θα το κάνω».

Αυτά τα κόκκινα φανάρια, με μόνη την εξαίρεση της πιθανότητας να μην είσαι καθόλου συγκεντρωμένος, πάντα σε προειδοποιούν για κάτι γνήσιο, κάτι πραγματικό, και για έναν κίνδυνο που πραγματικά υπάρχει. Δεν γνωρίζουμε τα πάντα μόνο με το μυαλό.

Γνωρίζουμε με το σώμα μας, γνωρίζουμε με τη μνήμη του κάθε κυττάρου μας, γνωρίζουμε επίσης με τα συναισθήματά μας. Ξέρουμε σήμερα, από τον Goleman ή και πριν απ' αυτόν, πως δεν υπάρχει μοναχά μία διανοητική ευφυΐα.
Ξέρουμε πως υπάρχουν πολλές νοημοσύνες που προσφέρουν γνώση για τα πράγματα.

Θα ήταν λάθος να αγνοείς συστηματικά αυτές τις προειδοποιήσεις που σου προσφέρει η διαίσθηση ή το ένστικτό σου. Πιθανόν θα ήταν επίσης λάθος, να γίνεις σκλάβος τους.

Παράδειγμα: Είσαι στο αυτοκίνητο κι ανάβει το κόκκινο λαμπάκι του λαδιού. 

Αυτό σου λέει πως κάτι συμβαίνει. Κι εσύ τότε ξέρεις, πως θα ήταν τρέλα να αγνοήσεις αυτό το φωτάκι. Έτσι, κάνεις στάση στο πρώτο συνεργείο που βρίσκεις στο δρόμο σου.

Ο κύριος εκεί, σου λέει πως σου λείπει μισό λίτρο λάδι από τη μηχανή κι έτσι προσθέτει μισό λίτρο. Κι εσύ βγαίνεις ξανά στο δρόμο κι ανάβει ξανά το λαμπάκι.
Εκπλήσσεσαι και ξανασταματάς στο επόμενο συνεργείο.

Κι ο κύριος σε αυτό το συνεργείο σου λέει πως πρέπει να χάνει από κάπου λάδια η μηχανή, γιατί ακόμα σου λείπει ένα τέταρτο του λίτρου. Κι έτσι σου βάζει ένα τέταρτο του λίτρου κι ένα τέταρτο επιπλέον.

Βγαίνεις πάλι στο δρόμο, και δέκα χιλιόμετρα πιο πέρα ανάβει ξανά το κόκκινο λαμπάκι κι εσύ θυμώνεις και μπαίνεις ξανά στο συνεργείο. Και τότε, κάνεις το λάθος κι αντί να αφήσεις το αυτοκίνητο ή να προσθέσεις λάδι, ζητάς από τον κύριο να σου αποσυνδέσει το κόκκινο λαμπάκι γιατί σ’ ενοχλεί.

Βγαίνεις στο δρόμο, καις τη μηχανή και καταστρέφεις το αυτοκίνητο. Γιατί η λύση δεν είναι το να πάψει να ανάβει το κόκκινο λαμπάκι.
Η λύση είναι το να δεις, τι ακριβώς συμβαίνει στο αυτοκίνητο.

Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι περπατάνε στο φως και υπάρχουν και άνθρωποι που έχουν μάθει να περπατάνε και στο σκοτάδι. Και παραδόξως, υπάρχουν και άνθρωποι που τους τυφλώνει το φως και δεν μπορούν να μείνουν για πολύ σε φωτεινά μέρη.

Πιστεύω πως το καλύτερο είναι ο φυσικός μηχανισμός που διαθέτουν τα μάτια μας.
Τα μάτια μας έχουν ένα φίλτρο, την κόρη. Όταν υπάρχει λίγο φως, η κόρη μεγαλώνει για να εκμεταλλευτεί αυτό το λίγο φως που βρίσκει. Όταν υπάρχει πολύ φως, κλείνει λίγο για να μην τυφλωθεί.

Θα έπρεπε κι εμείς να λειτουργούμε έτσι…

….

[ 1o μέρος] – [ 2o] – [ 3o] – [ 4o] – [ 5^ο] – [ 6^ο]

boro - [2φΑ]

Share